TINE ZIET (134): Vergeten

Weinig beangstigt me zoveel als ‘het grote vergeten’. Ook al duurt het bij mij wellicht nog even. Althans dat mag ik hopen. Tegenwoordig komt het ook al bij veel meer jongere mensen voor. Ik heb het niet over het vergeten van een afspraak of het niet meer weten waar mijn fietssleutel is. Ik heb het over dementie, wat vanzelfsprekend veel meer is dan ‘vergeten’.

Afgelopen weken was ik een paar keer te gast in WZC Andante. Dit omdat ik uitgedaagd werd om dit te doen. Maar ook in kader van ‘Werelddag Dementie’. Dan ga ik op de ramen het woonzorgcentrum schrijven over mijn ervaringen. Die dag ‘viert’ men in Andante op vrijdag 21 september. Ja, je leest het goed: de dag wordt gevierd. 

Toen ik in het vijfde middelbaar zat, ging ik met enkele vriendinnen op bezinning bij dementerenden. Oorspronkelijk was ik toen kwaad omdat wij als enigen niet naar de ‘gewone’ oudjes mochten. Wist ik veel. Er hangt een enge nasmaak aan het woord ‘dement’. Uiteindelijk bleek alles toen wel mee te vallen. Al was het natuurlijk wel heftig. Vooral het beeld van de man scheldend vastgeketend in zijn rolstoel zal me altijd bijblijven. Maar evengoed de lachende ogen van man die trots aan onze armen door de gang wandelde.

Nu zoveel jaren later denk ik dat het doorgestoken kaart was. Dat wij niet toevallig op die plek werden geplaatst. Onze godsdienstleerkracht had ons wellicht hoogstpersoonlijk uitgekozen. Niet iedereen kan met deze mensen overweg. Eigenlijk hadden we een soort van hoofdprijs. Al waren we te jong om dat toen te beseffen. Het is een voorrecht om met demente ouderen te mogen werken. Er wordt gegiecheld, er wordt gezongen en het kruipt onder je vel. En ja, dat is intens.

Ik denk dat we vooral niet mogen vergeten dat demente mensen veel meer zijn dan ‘vergeten’.  Ze zijn een vader, een moeder, een man, een vrouw, een jongen of een meisje.  In hun hoofd ruist of sneeuwt het soms. Eerst een beetje en langzaamaan wat meer.  Dat maakt hen verward. Dan is het belangrijk dat ze zich thuis weten op een plek waarin dat vergeten wordt geaaid door mensen met warme handen en dat er ook nog wordt gefeest.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 21/09/18)