Wanneer was de laatste keer dat jij in totale bewondering
stond, lezer? Was dat omdat de zon zo mooi onderging? Of was het omdat je oog
in oog stond met een immens dier? Hield je een pasgeboren baby vast? Wanneer
bewonderen wij nog met open mond?
Afgelopen week betrapte ik mezelf erop dat ik
luidop uit mijn lood geslagen was. Verbluft. Dat bij het uitzicht waar ik
mezelf had op getrakteerd. Een autorit van Wimereux naar Calais langs de
kustlijn. Ik stelde vast dat ik zomaar spontaan langs de kant van de weg was
gaan staan, dat mijn mond openviel en dat ik “Waw!” stamelde bij de aanblik van
wat er door mijn voorruit was te zien. Ik stapte uit. De weg was verder leeg. Ik
keek mijn ogen uit mijn lijf. Hoe ik ook probeerde: het beeld kreeg ik niet
gefotografeerd. Schitterend.
Je hoeft niet eens ver te rijden om zo’n prachtig
landschap te zien. Terwijl ik me wist op te laden aan de schoonheid die ik
zomaar voorgeschoteld kreeg, bedacht ik met schrik dat me ook schuldig voelde.
Ik was met de auto helemaal hierheen gereden. Zo onschuldig was dat niet. Ik
dacht aan de uitlaat. Aan de diesel. Aan alle mensen zonder vakantie. Er
sijpelde steeds meer grijs in mijn euforisch gevoel. Waarom kon ik niet enkel
meer genieten? Toen ik nogmaals keek, verplichtte ik mezelf om alle
schuldgevoel in de auto achter te laten en me weer te laten leiden door het
verwonderingsgevoel. Zoveel moeite was dat uiteindelijk niet: het vergezicht
was zo groots. Toen ik later terug aan het rijden was, kwam het schuldgevoel
weer zachtjes terug. Ik kreeg het niet meer volledig weggedrukt.
Vertel me,
lezer, heb jij dat ook? Ik kan me niet voorstellen dat iedereen zich hierin zal
herkennen, maar ik hou me sterk bij de gedachte dat er toch enkelingen zijn die
dit ook ondervinden. Kunnen we nog onbekommerd zorgeloos verwonderen zonder
flardje grijs in onze gedachten te zien? Ik wens het ons in elk geval
toe. We moeten ons nog mogen toestaan onder de indruk te zijn. Want stel je je
eens voor hoe grijs en kleurloos het hier zonder verbazingwekkende beelden zou
zijn. Perplex staan lijkt me noodzakelijk voor een mooie gratis portie
gelukzaligheid.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 31/08/18)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten