maandag 17 september 2018

TINE ZIET (133): Teletijdmachine


Mensen die me regelmatig lezen, weten dat ik soms wat kwistig ben met nostalgische saus. Wellicht is me dat ingegeven met de paplepel. Altijd is er in mijn hoofd wel een luikje dat naar vroeger opendraait. Niet dat ik wat er in het verleden was, op een voetstuk wil plaatsen, maar ik dweep misschien een beetje te veel met Mister Nostalgie. Ik begrijp het niet altijd: niet alles wat vroeger was, was beter of gezelliger. Mijn kindertijd beleefde ik echt niet voortdurend op een roze wolk. Waarom flits ik mezelf dan toch zo vaak terug naar dat sepiamoment?

Heb ik heimwee naar het onbevangene? Naar de eenvoud? Naar een leven zonder virtuele lijnen en beslissingen die ik niet zelf moest nemen? Mis ik de tijdsgeest of is het dan toch dat kind-zijn? Ik kan het niet zo goed bepalen. Ik geloof wel dat ik nu liever volwassen ben. Het lijkt me toch niet prettiger, een kind te zijn in deze maatschappij. Over de toekomst maak ik me nog te veel zorgen. Daar zou ik dus ook nog niet willen zijn, moest dat ooit met dat flitsen levensecht gaan lukken. Beter neem ik het moment zoals het komt en als het jeukt, kijk ik wel even schaamteloos achter mijn rug.  

Gisteren reisden wij met mijn familie terug in de tijd. Samen met de neefjes en nichtjes bezochten wij plekken die wij als kind met onze ouders bezochten. Dat waren eenvoudige plekken: Tiegemberg en de Brielmeersen in Deinze. Dat bezochten wij als kind gewoon met de fiets. Dan aten we een picknick, hielden ons daar wat bezig en reden weer naar huis terug. Mijn moeder maakte daarna meestal nog frietjes. Nu waren we allen met de auto. We wandelden, dronken een aperitiefje en haalden onze picknick uit de Picknickkast. Dat hadden we gewoon op voorhand besteld. In de Brielmeersen speelden we minigolf, dat hadden we als familie nog nooit gedaan.  We praatten en dronken wat in de zon en gingen daarna naar een bistro in de buurt.  Het was dus allemaal wat nostalgisch maar alles kende een hedendaagse update. Het was een fijne dag schommelend tussen heden en verleden.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 14/09/18)





Geen opmerkingen:

TINE ZIET (447): Euforie

Er zijn weinig dingen die zo kunnen opladen als een wandeling. Zeven jaar geleden had ik dit nog een uitspraak gevonden die bij de dagtrippe...