Deze titel zal ongetwijfeld veel lezers in hun vuistje doen
gniffelen. Lezers die me kennen toch. Want wat heb ik in hemelsnaam voor
zinnigs te vertellen over sport? Sport is voor mij al de Citadel van Namen
beklimmen op twee benen. Puffend. Dat er
momenteel Olympische Winterspelen zijn, gaat bijvoorbeeld geheel aan mij
voorbij. Dat de karavaan van Vlaamse wielrenners vanaf dit weekend weer door
ons land rijdt: ik heb geen enkel idee. Sport. Wat moet ik ermee? Nu ja, ik heb
een mooi excuus. Twee zelfs. Ik heb geen televisie en ook geen man die me aan
die feiten herinnert. Maar eerlijk waar: als ik een fragment uit een of andere
finale in PyeongChang op scherm zie passeren, ben ik wel geneigd tot kijken. En
als ik met een fanatieke metgezel aan de kant van de weg zou staan om Greg Van
Avermaet aan te moedigen, zou ik natuurlijk uit volle borst meebrullen. Al zou
die metgezel wel eventjes Van Avermaet moeten aanwijzen, want na Boonen is er
geen enkele wielrenner meer die ik me voor de geest kan halen. Ik word almaar
meer een sportbarbaar.
Ik geef het toe: ik schaam me diep. Want sport is niet
niets. Het raakt en het gaat door merg en been. Al hou ik vaak meer van de
gezichten dan van de resultaten. Huilende mannen bij een overwinning, hoe mooi
is dat niet? Nijdige blikken. Gezichten in spanning op de tribune.
Ontgoocheling bij een eindstreep. Pijn bij een smerige val. De concentratie
voor de finish. Sport is naast dat toonmoment van prestatie toch ook het
toppunt van expressie? En wat sport
misschien nog mooier maakt, is het samentroepen. Het en masse roepen. Mijn
neefje luisterde gisteren bijvoorbeeld om de zoveel tijd naar de
voetbaluitslagen op de radio. Hij ging ze telkens blij gaan meedelen aan zijn
vader. Ook al zat zijn favoriete ploeg er niet echt bij. Het is een passie, die
ik niet deel, maar soms toch wat benijd. Niets is mooier dan de liefde. Voor
een mens, voor een kunst of voor een hobby. Het heet niet voor niets
liefhebberij. Wie graag ziet, of het nu een rollende bal is, zwetende
mannenkuiten zijn of heerlijke salto’s
op skilatten in de lucht, maakt mij onnoemelijk blij!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 23/02/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten