Er wordt veel ingegeven met de paplepel. Een blik in de ogen
of een voorkeur voor laat te gaan slapen. Aanleg tot overgewicht en aritmische
bewegingen in het bekken. Wat in onze familie jammer genoeg ook zeker in het
doorgeefluikje zat, was een altijd en eeuwig te laat komen. Bussen missen, een
lege speelplaats overlopen, … Het klinkt mij allemaal heel erg vertrouwd. Gelukkig
is dat iets waar je kan aan werken. Het vergt veel, maar het kan lukken om stiptheid
toch aan te leren op de duur. Als er deadlines worden gesteld, haal ik die
meestal wel. Niet een week op voorhand, maar gewoon stipt.
Toch gebeurt het natuurlijk wel nog eens dat dat ik-kom-te-laat-gen
toch de kop opsteekt. Zo moest ik me onlangs inschrijven voor een
personeelsfeest waarbij ik vier dagen daarvoor ingeschreven moest zijn. Te laat
is te laat, ook al was hier meer sprake van vergeten. Gisteren belandde ik na
een betogingsactie van het DKO in Torhout hongerig in een restaurant. De keuken
was al een dik kwartier dicht. Gelukkig zag de bazin mijn kwijlende pruillip en
bood me een bord dampende spaghetti aan, dat me ongelooflijk smaakte. Ik ben
haar daar dankbaar voor. Mezelf kennende had ik me anders volgestouwd met koekjes.
Na meer dan twee uur treinen en stappen in de ijzige kou was ik wel toe aan een
maaltijd. Ook hier was ik niet echt te laat: ik had geen trein vroeger kunnen
halen.
Meestal lukt het me dus. Elke morgen check ik deadlines die
ik die dag moet halen. Vandaag zijn dat: dit stukje schrijven, de laatste
nieuwjaarswensen schrijven en betalingen verrichten. En het zal me lukken.
Behalve dan die nieuwjaarswensen. Ik gok dat het krokusbrieven zullen worden.
Het doet me telkens deugd om een deadline te doorstrepen en
te bedenken dat ik het haalde. Ik geef me daar de laatste weken veel
schouderklopjes voor. En toch weet ik het zeker: mijn evaluatiefiches zullen
pas op tijd klaar zijn, ochtendvergaderingen zal ik nét op het nippertje halen
maar voor vakantie ben ik altijd ruim op tijd. In gedachten ga ik al niet meer
naar school en hoor mijn directeur zeggen: “Veel te vroeg, Tine, maar dat is
goed!”
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 09/02/18)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten