maandag 12 februari 2018

TINE ZIET (104): Stipt


Er wordt veel ingegeven met de paplepel. Een blik in de ogen of een voorkeur voor laat te gaan slapen. Aanleg tot overgewicht en aritmische bewegingen in het bekken. Wat in onze familie jammer genoeg ook zeker in het doorgeefluikje zat, was een altijd en eeuwig te laat komen. Bussen missen, een lege speelplaats overlopen, … Het klinkt mij allemaal heel erg vertrouwd. Gelukkig is dat iets waar je kan aan werken. Het vergt veel, maar het kan lukken om stiptheid toch aan te leren op de duur. Als er deadlines worden gesteld, haal ik die meestal wel. Niet een week op voorhand, maar gewoon stipt.

Toch gebeurt het natuurlijk wel nog eens dat dat ik-kom-te-laat-gen toch de kop opsteekt. Zo moest ik me onlangs inschrijven voor een personeelsfeest waarbij ik vier dagen daarvoor ingeschreven moest zijn. Te laat is te laat, ook al was hier meer sprake van vergeten. Gisteren belandde ik na een betogingsactie van het DKO in Torhout hongerig in een restaurant. De keuken was al een dik kwartier dicht. Gelukkig zag de bazin mijn kwijlende pruillip en bood me een bord dampende spaghetti aan, dat me ongelooflijk smaakte. Ik ben haar daar dankbaar voor. Mezelf kennende had ik me anders volgestouwd met koekjes. Na meer dan twee uur treinen en stappen in de ijzige kou was ik wel toe aan een maaltijd. Ook hier was ik niet echt te laat: ik had geen trein vroeger kunnen halen.

Meestal lukt het me dus. Elke morgen check ik deadlines die ik die dag moet halen. Vandaag zijn dat: dit stukje schrijven, de laatste nieuwjaarswensen schrijven en betalingen verrichten. En het zal me lukken. Behalve dan die nieuwjaarswensen. Ik gok dat het krokusbrieven zullen worden.
Het doet me telkens deugd om een deadline te doorstrepen en te bedenken dat ik het haalde. Ik geef me daar de laatste weken veel schouderklopjes voor. En toch weet ik het zeker: mijn evaluatiefiches zullen pas op tijd klaar zijn, ochtendvergaderingen zal ik nét op het nippertje halen maar voor vakantie ben ik altijd ruim op tijd. In gedachten ga ik al niet meer naar school en hoor mijn directeur zeggen: “Veel te vroeg, Tine, maar dat is goed!”


(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 09/02/18)


Geen opmerkingen:

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...