maandag 5 februari 2018

TINE ZIET (103); Podium

Afgelopen week was het gedichtenweek. Deze keer lanceerde ik niet een of ander project en schreeuwde de poëzie eens een keertje niet van de daken. Ik doe dat eigenlijk al vaak genoeg. Ik schreef een raamgedicht op mijn eigen raam, schreef op aanvraag maar in alle stilte 11 gedichten voor Residentie Marie Astrid, liet mijn leerlingen gedichten schrijven en gaf een workshop in Roeselare. Nochtans zorgde het thema van dit jaar voor extra feest: theater!

Zonder de befaamde theaterplanken was ik namelijk nooit geworden wie ik nu ben. Ik bloeide er op open en durfde ineens dingen te doen die ik zonder spotlight niet zou doen. Dat is het mooie aan mijn job. Ik kan leerlingen hetzelfde laten ervaren. Zaterdag traden dertig leerlingen van me op in GC ’t Forum. De voorbereidingen en de generale repetitie zijn altijd een beetje doodgaan voor mij. Ik durf dan wel eens te roepen en te panikeren. Maar eenmaal de leerlingen op het podium staan, laat ik ze los. Dit keer was zowaar de allereerste keer in mijn hele juffenbestaan dat ik de voorstelling vanuit de zaal (en niet vanuit de coulissen) en in een ontspannen modus kon gadeslaan. Het deed me deugd de stille bloempjes te zien opengaan. Het deed me plezier om het plezier te zien en hun onvoorwaardelijk enthousiasme. Ook keek ik af en toe eens stiekem naar het publiek dat ook zat te glunderen.  De gezichten van de leerlingen en de ouders waren als het ware stuk voor stuk gedichten die ik graag las. ‘s Avonds ging ik met een vriendin in Wachtebeke luisteren naar gezongen poëzie. Gedichten van Jotie T’Hooft en Arthur Rimbaud waren op muziek gezet door Derek en Renaud. Alweer gedichten op de planken dus.

Zondag zat ik onverwacht in ‘Oorlog en vrede’, het massaspektakel van de Rotary Club in CC De Steiger. Wat ik zag was een mooie samenwerking op de planken. Wat ik hoorde was een bad vol klanken. Decorbouwers, muzikanten, zangers, koor, acteurs en figuranten trokken overduidelijk aan één zeel. En dat kan niet anders dan een poëtisch hart verwarmen. 

Hoogdagen dus voor wie poëzie, net als ik, niet alleen op papier wil lezen maar gewoon wil horen en zien.




(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 02/02/18)

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (418): Madeliefjes

  Op eerste dag dat ik de lente voelde, bezocht ik met mijn moeder mijn vader. Nu ze niet meer met de fiets rijdt, geraakt ze er zelf niet m...