TINE ZIET (102): Tien minuten te vroeg

Vanochtend moest ik in Wervik zijn voor een afspraak in GC ’t Forum. Ik was een tiental minuten te vroeg en besloot die tijd in te vullen met een korte wandeling aan de Leieboorden. Nog niet zo heel lang geleden was ik beslist tien minuten te vroeg op de meeting verschenen want tijd moet vooruitgaan en laat je toch niet door verstilling verspillen?  Toch besloot ik vandaag van die extra tijd gebruik te maken om gewoon naar het water van de Leie te kijken. Ik noemde het in mijn hoofd ‘oplaadtijd’. Het werkte. Even verdween de chaos van de dag met de weerspiegelde bomen in het water.

Er lag een boot aangemeerd. Misschien ligt die er altijd. Dat weet ik niet. Opeens zag ik mezelf al op die boot wonen terwijl ik eigenlijk als de dood ben voor diepte onder mijn voeten. Ik heb nog steeds geen vertrouwen in water en geloof nog altijd niet dat het me gelukkig kan laten wiegen. Mijn gedachten gaan na die jaren in de eerste plaats uit naar spartelen en naar adem happen. Al heb ik me afgelopen zomer meer en meer weer leren drijven. Waarom leek die boot me opeens een heerlijk onderkomen? Was er wat bijzonders aan die boot? Nee. Het was een doodgewone boot. Ik kan me trouwens voorstellen dat ik zeeziek zou worden van het afdalen van de trapjes naar het woongedeelte alleen al. Waarom dan toch stelde ik mezelf voor op dat schip?

Wellicht omdat het me een ideale plek leek om alles wat te ontvluchten. 

De dagen rijgen zich tegenwoordig aaneen in een vliegende vaart. Het jaar is nog maar begonnen en het laat me nu al naar adem happen. Ik zal daarin toch niet de enige zijn? Ik heb natuurlijk gewoon mijn eigen redenen, net als ieder ander. We willen toch met z’n allen meer een plek om tot rust te komen? Een plek waar geen wolven zijn of andere nieuwsfeiten ons de stuipen op het lijf jagen. Of een oord waar de storm niet huis kan houden. Een eiland waar geen tijd bestaat om ons op te laten jagen. Een tijdelijk onderkomen om uit te blazen van al die vliegende vaart.

Gelukkig heeft de natuur en haar schitterende landschappen, als je je erdoor laat verrassen, af en toe zo’n heerlijke plek voor ons bewaard.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 26/01/18)