TINE ZIET (97): Volgers

Graag wil ik me bij deze op voorhand excuseren bij lezers als mijn moeder. Dit stukje gaat over sociale media. Iets wat ze niet zo goed verstaat.

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik 931 vrienden en 1233 volgers. Eigenlijk klinkt het allemaal indrukwekkend. Let wel: ik wil niet met cijfers gooien om te pochen. Ik wil alleen maar wat aantonen.

Het is eigenlijk een absurd idee. Zet die vrienden eens allen samen aan een tafel. Wees daar maar eens gastvrouw van! En die volgers: laat ze maar eens echt achter me aanlopen en ik word gegarandeerd binnen het kwartier gek. Toch is het een soort van statussymbool geworden. Een foto zonder likes betekent dat je niet populair bent.

Als ik mijn leerlingen vertel dat ik op Facebook zit, vragen ze meteen ook: “En hoeveel likes krijg je op een dag?” Ooit antwoordde ik: “Best veel! Een stuk of 30.” Ze keken elkaar verbouwereerd aan en zeiden: “Is dat alles?” Mijn nichtje was eens oprecht heel droevig omdat ze per ongeluk haar foto op haar profiel had verwijderd. Daarmee had ze meer dan 150 duimen in de vuilnisbak gegooid. Toen ze een nieuwe foto moest plaatsen, wist ze dat ze weer opnieuw moest beginnen. Ze was opeens veel minder populair.

Ik begrijp het ook best. Iemand met meer vrienden en meer volgers heeft een grotere impact op de massa. Zo mocht ik afgelopen week ondervinden dat iemand met meer volgers met mijn idee ging lopen en daar meer applaus voor kreeg dan ik. Het maakte me in eerste instantie boos en ook wel jaloers. Maar toen bedacht ik dat dat belachelijk was. Geen enkel idee is nog uniek. En de kracht van een applaus zit hem niet in het aantal paar handen maar in de dynamiek.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 22/12/17)