TINE ZIET (94): Ziek

Afgelopen dagen was ik een opvallende afwezige in de klas, tijdens een concert in de straat, bij de repetitie van de Figurettes,... Mijn lijf heeft dat voor mij beslist. En de dokter vooral.

Als ik zo ziek ben dat ik niet ga werken, heb ik de neiging om wat zielig te zijn. Ik durf dan wel eens naar aandacht hengelen op sociale media. Sommige mensen begrijpen dat niet, ik hoef me daarvoor niet te verantwoorden, maar het is fijn om lieve berichten te krijgen als je je niet goed voelt. Het is als een nat washandje op een zwetend gezicht. Het is leuk om te lezen dat anderen hun maaltijd met je willen delen. Bovenal is het ook een stok achter de deur. Mocht me overkomen dat ik opeens toch niet meer wakker word of dat ik in mijn slappe toestand van de trap val, dan zijn er toch een paar mensen in mijn dichte omgeving die misschien wel eens zouden kunnen denken: “Hé, Tine is ziek en ze is verdacht stil. Misschien is er toch wat niet in orde.”

Het is een reële angst van mij. Een mens die alleen woont, mag nog zo sociaal zijn, als je in huis iets tegenkomt en niet bij een telefoon kan, kan het dagen duren vooraleer je gevonden wordt.  Je hoeft niet eens bejaard te zijn. Een voormalige vriend van mij werd bijvoorbeeld te laat gevonden. Hij was nog jong. Dus waarom zou het mij niet kunnen overkomen? Misschien nemen daarom zoveel alleenstaande mensen een dier in huis. Of planten voor het raam. Of rolluiken. Als er geen beweging meer is in huis, zouden planten hangen, dieren janken en rolluiken zwijgen. Maar wie let daarop? Ik heb gelukkig nog deze rubriek: als ik een week niet verschijn, zullen jullie ongetwijfeld allemaal op mijn raam komen kloppen. Toch?

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 01/12/17)