Vorige week ben ik na lange tijd nog eens gevallen met de
fiets. Dit omdat mijn veter last had van eigenzinnigheid en zich rond mijn
pedaal genesteld had. De val was wellicht de traagste en de idiootste ooit.
Maar het moment dat je de grond raakt, voel je je toch behoorlijk hulpeloos.
Zeker als je fiets bovenop je ligt.
Gelukkig was er ook een voetganger die me zwijgend en daadkrachtig hielp:
hij maakte de stoute veter los, zette mijn fiets recht, trok me overeind,
checkte of ik kon staan en liep dan in één vloeiende beweging de winkel aan de
overkant binnen. Ikzelf verkeerde nog een beetje in shock: een hele
Rijselstraat vol druk verkeer en slechts één behulpzame meneer. Dat was
misschien het ergste aan mijn knullige val: het besef dat auto’s gewoon
voorbijrijden en dat je eigenlijk wel geluk moet hebben als je een klein
ongelukje hebt.
Ik viel ook in figuurlijke zin. De jaarlijkse
afstudeermomenten zijn aangevat. Als leerkracht, jarenlange coach, hoop je
vurig dat leerlingen na al die jaren, glanzend afstuderen. Dat ze niet uit hun
tekst vallen. Dat ze niet op hun bek gaan. Dat ze kunnen stralen onder die
theaterspots. Gelukkig doen ze dat meestal gewoon. Ze zouden het eens moeten
weten dat ik naar ze kijk met een krop in de keel. Hoe wie ooit verlegen was
tot over zijn oren, ineens vol zelfvertrouwen een publiek aankijkt. Ik tuimel
dan ook een beetje. Een ontroerde trots die me week maakt en me na al die
intensieve stresserende laatste weken in een zwart gat laat vallen. Sommige
vrienden begrijpen dat na al die jaren nog altijd niet: waarom ik me zo opjaag,
als ik het niet ben die op dat podium moet staan. Het is een laatste daad van
begaan zijn, ze op een mooie manier laten gaan.
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 26/05/17)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten