TINE ZIET (66): Moeder

Afgelopen week zag ik zowel in als uit mijn dichte omgeving verschillende exemplaren van een soort die ik soms wel wat benijd. Ik zag er eentje eitjes leggen in een brievenbus, zodat de postbode nu een kartonnen doos moet gebruiken om de post af te leveren. Ik zag er eentje haar jongen beschermen in het oerwoud. Er was een exemplaar met een zware zwangere buik die zuchtte: ‘Kom nu maar!’. Eén moeder was na het puberen van haar eigen zonen pleegmoeder geworden van een kleuter omdat ze moederliefde te over had. Er was een mama die op het communiefeest met de glimlach zo in de weer was geweest in de keuken om al de gasten van haar dochter te ontvangen, dat er voor een week teveel was. Er was een moeke die op de foto ging met haar dochters en dat niet kon zonder monkelen. Eentje liet haar dochter op schoot bijna winnen met een gezelschapspelletje met regenwormen. Eén dacht met heimwee aan haar kinderen, die nu in de papaweek waren. En natuurlijk was er ook wel één die een droom verloren was.

Ik hoorde verhalen over bevallingen. Over miskramen. Over het zo-graag-willen, maar niet krijgen. Over loslaten. Over vasthouden. Over trots. Over exemplaren die misschien niet altijd goed kunnen zorgen. Het moederschap, het is me wat!

Ik ben er geen. Maar toch heb ik een stiekem moederhart. Voor leerlingen, voor neefjes en nichtjes die me stilaan ontgroeien, voor huilende baby’s achter mijn muren. Voor mijn eigen moeder, die dit stukje alweer zal uitknippen en in een schrift zal bewaren. Voor mijn kat waarvoor ik af en toe een stukje uit mijn eigen bord bewaar. Voor mezelf als ik met buikpijn ga slapen.

Eigenlijk heeft iedereen wel ergens een moeder in zijn hart. Voor allemaal een fijne moederdag!

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 12/05/17)