TINE ZIET (65): Station

Eén van de grootste ergernissen die momenteel door de Meense straten gonzen, zijn toch de spoorwegwerken en vooral de belabberde planken onder de spoorwegtunnel die het voor fietsers makkelijk zouden moeten maken om de overkant te bereiken.

Zelf doe ik er alles aan om de overkant met de benenwagen te overbruggen. Van dappere leerlingen die dagelijks de moed hebben om via deze weg met de tweewieler naar school te gaan, hoorde ik dat het er vaak aanschuiven is. Van fietsende vrienden hoorde ik dat ze liever een hele omweg maken om de planken te vermijden. Met eigen ogen zag ik een vrouw met een winkeltrolley halsbrekende toeren uithalen om de oversteek van haar warenhuis naar haar huis te maken.  Ik durf me niet voorstellen hoe dat met kinderwagens moet. Gelukkig zijn er nu camera’s aan het station, die dit allemaal vastleggen. Mocht er een ongeval gebeuren, staat alles op band… Of staan ze nét niet op de spoorwegtunnel gericht?

In mijn hoofd wennen de werken maar niet. Vaak rij ik nog de kant uit die afgesloten is. Het is een goede oefening in concentratie om toch de juiste richting uit te rijden. Wat zal het in onze stad weer opgelucht ademen zijn als de werken achter de rug zijn. Iedereen zal weer op tijd op school of op z’n werk zijn. Alles zal opnieuw zijn gewone gang gaan. De verzuchtingen worden dan naar Wervik opgeschoven als ik me niet vergis.  

Op de tanden bijten. Dat is het enige wat we kunnen doen. Geduld hebben. Daarna ontspoort ons goed humeur niet meer. De treinen zullen weer als voorheen rijden. En wij? We zullen wel weer wat anders vinden om met veel chagrijn te mijden. 

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 05/05/17)