TINE ZIET (20): Tyber

Tegenwoordig is het een trend om in leegstaande gebouwen in te breken om er foto’s te nemen. Het klinkt behoorlijk avontuurlijk en een tikkeltje gevaarlijk. Echte urban exploring gebeurt met mooi fotomateriaal en een serieuze beoefenaar van het vak moet preventief jaarlijks een spuit tegen de klem laten zetten, want inbreken in leegstaande gebouwen is niet zonder risico.

Een paar maanden geleden werd mij gevraagd om een voorstelling te schrijven voor het Liberty-Festival dat dit weekend plaatsvindt op de oude site van Tyber. Het festival moet een eresaluut zijn aan een echt stukje historie van Menen. Een afscheidsfeest van een bouwwerk vol verhalen.  Zelf ben ik geen held. Ik durf niet eens zonder gezelschap met een sleutel het pand te betreden. Eenmaal binnen met het besef dat er nog anderen in de fabriek aanwezig zijn, durf ik wel op onderzoek te gaan.

Het is werkelijk indrukwekkend om er in rond te lopen. Voor iemand zoals ik, zonder persoonlijke band met het pand, is het een soort van curiositeitenkabinet. Ik snuister bijzonder graag in dingen uit het verleden. Ik verzin er graag verhalen bij. Emotioneler moet het zijn om er als ex-werknemer terug te gaan en eens te kijken hoe het vergaan is met je oude werkplek.

Ik heb mijn oren op Tyber gelegd en heb het proberen te bevatten. Dat was niet zo moeilijk. Op het prikbord hangen nog altijd de brieven die het collectieve ontslag aankondigden.  De machines zijn al lange tijd verdwenen, maar ergens weergalmen hun echo’s nog. De aanblik van een stoffig kantoor met dossiermappen. Een stapel stalen op een hoopje. Het meest frappante voor mij was het kruisbeeld naast de stilstaande klok. Tijd die jaren is blijven stilstaan.

Na het festival en de reünie voor oud-werknemers, komt onherroepelijk de man met de hamer. Die sloopt het gebouw. Wie het gebouw nog even wil fotograferen of wil eren moet snel zijn, want het slopen van een stapel stenen gaat sneller dan je denkt. En voor je het weet, gaapt er opeens een akelige leegte in de Ieperstraat.   Gelukkig blijven verhalen als geesten naar ons wuiven.

 (verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 17/06/16)