Dit weekend ging ik samen met een vriendin op bezoek in de Vlaamse Ardennen. Toen we naar huis reden, stopten we nog bij een expositie in een prachtige tuin op de Kwaremont. We waren geen van beiden vertrouwd met die locatie en hadden de beeldenexpo eigenlijk gewoon puur toevallig ontdekt. Omdat alles goed ommuurd is, was het lastig in te schatten wat op ons wachtte. Groot was onze verbazing toen we de tuin zagen. Vol nijdige glooiingen. Op zich was ik daar met mijn hakken niet echt op gekleed. Het zorgde in elk geval voor wat hilariteit want eerst durfden we zelfs niet goed dalen. In gedachten zagen we ons dan ook als twee ballen naar beneden rollen. We waren niet de enigen die die gedachte koesterden, want veel mensen aarzelden . Dat was van op een afstandje mooi te zien. Klimmen en dalen zonder iets van houvast is best avontuurlijk op een zondagnamiddag zonder wandelschoenen. Uiteindelijk rolde er niemand. Er was een kip die dat bijna wel deed.
Uiteindelijk zagen we heel wat mooie werken. Dat deed ons
wat zo op het onverwachte. Nog gingen we niet naar
huis. We maakten nog twee tussenstops in Moen, het dorp van mijn moeders
afkomst. Ook daar viel ik weer in fijne verbazing. Terwijl ik mijn zondag
misschien anders gewoon vertrouwd had ingevuld, leek het nu alsof ik op
verrassingsreis was. Het enige wat
hierbij ontbrak was de vertrouwde ovenkoek met omelet van moeke. Toen die er
wél nog was, wist ik die nog niet te appreciëren. Omdat ik weer aan mijn meme
dacht, schatte ik vroeger meer naar waarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten