Eén van de rituelen om mij mentaal voor te bereiden op een nieuw schooljaar is een schoolkalender van Klasse afprinten, verjaardagen van leerlingen en de geplande activiteiten van het komend schooljaar alvast invullen. Sommigen zouden misschien durven denken dat ik eerst de vakantiedagen markeer. Dat is niet het geval. Om heel eerlijk te zijn, komen die periodes al automatisch gekleurd uit de printer. Punt is wel dat het me niet om die verlofdagen te doen is. Dat de kalender ingevuld om me heen hangt, zorgt ervoor dat mijn mindset automatisch weer in werkmodus is. De nachtmerries over lege klassen horen daar spijtig genoeg ook bij. Ouders en leerlingen snappen die consequenties van niet herinschrijven of te lang wachten met inschrijven niet. Als er bijvoorbeeld twee leerlingen stoppen, kan het zijn dat er stukjes taart op een bord overblijven. In dit geval staat de taart voor een urenpakket. Als die stukjes niet ingevuld worden, moet de taart herverdeeld worden of moet ik schuiven met stukjes van collega’s, want hoe graag we ook ons werk doen, als puntje bij paaltje komt, rekenen we allemaal wel op de taart die we nodig hebben om onze vaste kosten af te betalen.
Natuurlijk zou het onzin zijn dat
leerlingen om die reden blijven terugkomen. Hen is het om de hobby of de
liefhebberij te doen. Werkuren met stukjes taart vergelijken, is in deze tijd
van calorieëncalculators en BMI-normen niet zo bijster slim. Straks denkt men
mij gezonder zonder al dat gebak en schrijft iedereen zich uit. Awel, ja dan
eet ik nooit meer iets.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 23/08/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten