TINE ZIET (434): Ouder

Hoe ouder ik word, hoe groener mijn vingers lijken te worden. Dat is op zich niet verwonderlijk. Mijn ene paar grootouders had een enorme moestuin en mijn andere paar had een fijne tuin met fruitbomen en speelgras. Ook in mijn ouderlijke thuis stond het vol met planten op de vensterbanken en was er groen genoeg om op uit te kijken. Wat begon met enkele planten in huis, is inmiddels uitgegroeid tot een grote collectie. De moeilijkheid blijft natuurlijk om alles in leven te houden. Afgelopen week maakte ik tijd voor verpotten en stekken van mijn kamerplanten. Mijn hele keukentafel stond ineens vol met bloempotten. Dat compenseerde mooi de vergane planten in de emmer. Want die zijn er natuurlijk ook elk jaar. Ik kan niet goed doen voor alles en iedereen.

Het feit dat ik stekjes kan nemen van bepaalde planten of dat ik planten kan verpotten is iets wat ik nog maar enkele jaren ken. Het heeft me altijd een goed gevoel. Het bewijst dat ik wel degelijk kan zorgen voor dingen. Dit was de eerste keer dat er zoveel werk was. Dus ik ben wellicht op goede weg.

 Voor Moederdag verraste ik mijn moeder dit jaar voor het eerst met eigen stekjes. Normaal is zij degene die ze me geeft, maar ik bedacht dat het wel een mooi symbool kon zijn als ik haar eens iets kon geven wat ik bemoederd had. De stekjes bleken in eerste instantie niet goed aan te pakken, dus wekelijks keek ik met bange blik naar wat er van hen geworden was. Sinds kort pakken ze enorm goed aan en zie ik ze groeien tussen al haar planten. Stiekem denk ik dan dat ik naast dochter ook een beetje ouder ben. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  16/08/24)