In de zomer durven nog wel eens spontane ideeën uit een
hoofd hoofd ontspruiten. Zo ging ik maandag onverwacht met een vriendin
wandelen in Zonnebeke en omgeving. Ze had gehoord van een mooie route die
startte aan het kasteel. Wij dus naar het kasteel. Daar bleken heel veel
bordjes uit te hangen. We selecteerden een wandelroute van 11 kilometer en
liepen meteen al de verkeerde richting uit. Dat bleek al snel, want het duurde
naar ons gedacht te lang voor we een nieuw bordje tegenkwamen. Dus keerden we
terug naar het punt van vertrek en liepen alweer de verkeerde richting uit. We
konden er hartelijk om lachen. Het bordje was dan ook nogal verwarrend.
Uiteindelijk geraakten we op het juiste pad.
Het was fijn te wandelen zonder gps: bordjes zijn veel
praktischer. Dan zie je tenminste veel meer van de omgeving. Het viel ons op
dat er heel veel verschillende wandelroutes waren die overlapten met onze
route. Er waren ook fietsroutes en een ruiterroute. We wandelden door een fijn
landschap aan een rustig tempo. Ergens na 11 kilometer geraakten we het spoor
precies bijster. We begonnen net onze voeten en onze blaasinhoud te voelen.
Opeens bedacht ik dat het me nog nooit gelukt is een
wandelroute te volgen zoals die eigenlijk uitgestippeld is. Altijd mist er wel
een bordje of – geef ik toe - vergeet ik
er een op te merken. Ik bedacht dat de weg die je dan maar maakt, een mooie metafoor is voor een ideale
vakantiedag. Door de route net iets anders te lopen, mank ik me nu wel door de
dag, maar kregen we ook het lumineuze idee toch iets te gaan eten. Eenmaal in
het restaurant aangekomen, botsten we op bekend gezelschap, mochten aan
dezelfde tafel bijschuiven en trokken uiteindelijk nog samen naar een plek die
wellicht in geen enkele brochure vermeld staat. We klokten uiteindelijk af op
meer dan 20 kilometer.
Pijltjes missen in dit leven, kan ondanks de blaren,
verfrissend verruimend zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten