TINE ZIET (200): Sneeuwdagen

Al een paar jaar op rij maak ik op 31 december de som van de fijnste herinneringen van het jaar. Ik doe dat dan letterlijk met mijn zakagenda naast mij, overloop dan het hele ding en herbeleef op die manier heel veel. Vaak schrik ik van de drukte van het afgelopen jaar. Dat één klein boekje zoveel afspraken kan bevatten is eigenlijk niet te vatten. Doel hiervan is om zoveel mogelijk positieve dingen op een rijtje te zetten. Hoe ouder ik word, hoe groter dat andere lijstje namelijk zou zijn, mocht ik het maken. Voorlopig begin ik er niet aan de slechte herinneringen op te schrijven. Ik geloof dat het wel therapeutisch zou kunnen werken om die dingen ook te durven benoemen en die dan op symbolische wijze met een of ander ritueel te verbranden. Aangezien mijn ziel almaar zelfbewuster en spiritueler kleurt, zou ik me toch ook eens daaraan moeten wagen. Misschien denken veel lezers dat er in mijn hoofd alleen lichtheid schuilt. Zelfs veel zogenaamde maten associëren mij met positiviteit. Dat is gedeeltelijk waar, maar natuurlijk ook valse schijn: voor mij maakt een jaar ook veel onaangename buitelingen. Maar het loont de moeite om te fixeren op die herinneringen die zo mooi zijn dat je ze zou willen bewaren. Wat niet zo leuk was, blijf je automatisch tegen heug en meug dragen. Jaar na jaar. Steekt altijd wel ergens de kop op.

Wat me na het herbeleven van mijn agenda altijd bezighoudt, is het feit dat er zo weinig ‘lege’ dagen zijn in een jaar. Dat is natuurlijk mijn eigen schuld. Ik laat het nog te weinig toe om eens helemaal niets te doen te hebben. Alsof het misdadig is om een hele dag afspraakvrij te zijn. Laat ik ze maar eens inplannen: die dagen dat het volop mag sneeuwen voor mijn raam. Wie weet schrijf ik dan eindelijk eens mijn boek, bak een taart of kom ik aan het uitruimen van mijn kasten toe. Of nog beter: kijk ik door dat raam en zie hoe de wereld ook zonder mijn streberige acties gewoon verder draait.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen  op 03/01/20)