Sinds vorige week vrijdag wandel ik met een andere pas. Echt
waar. Geen blessure of nieuwe schoenen. Ik heb daarentegen wel een hippe gloednieuwe
stappenteller, een zogenaamde activity tracker, maar ook dit beïnvloedt jammer
genoeg nog niet de manier waarop ik loop. Dit geheel terzijde. Nee, sinds deze
rubriek nu ook tot in mijn stad van afkomst wordt verspreid, voel ik me op een
of andere manier wat meer benepen. Voor de nieuwe krant, voelde ik me veilig omdat
ik de twee steden in mijn leven perfect kon scheiden. Alleen mijn moeder had
het privilege om deze rubriek ook op papier te lezen. Wekelijks bezorgde ik
haar mijn exemplaar, terwijl ik tijdens het nuttigen van een aperitiefje haar
versie van KW las. Een fijn ritueel dat ik nu voortaan zal moeten missen. Andere
kennissen en vrienden konden mij natuurlijk lezen via mijn weblog, maar nu is
er op de een of andere manier het besef dat het toch opeens veel zwaarder weegt
om mijn hersenspinsels hier te delen. Er is Menen. Er is Waregem. Er is een
wereld van verschil.
Natuurlijk overdrijf ik. Zo kent men mij trouwens in allebei
de steden. De nieuwe krant is prachtig en ik vind wel weer een andere reden tot
aperitieven. Het voelt alleen alsof ik nu wekelijks op date ga met mijn ex en
mijn nieuw lief of zo. Het zal na verloop van tijd ook wel weer wennen. Want
hoe ongemakkelijk zo’n date eerst wat voelt: er is vanzelfsprekend veel dat oud
en nieuw verbindt. Een paard en een wiel: beiden brengen iets van A naar B. Maar
er zijn ook heel veel verschillen. Ik beloof er verder niet te zwaar aan te
tillen en te blijven schrijven hoe ik gebekt ben. Ik kan niets anders.
Wat betreft dat glaasje bij mijn moeder? Daar weet ik wel
wat op: de volgende keer is ze doodgewoon jarig. En de weken daarop weer een
week langer hier op aarde. En als we toch nog een extra reden zoeken: we
klinken op Kortrijk, Menen en Waregem samen!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen op 17/01/20)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten