Verrijken. Het is iets waar ik naar streef in dit leven.
Nieuwe dingen leren kennen. Het helpt me niet te verstenen.
Vrijdag ging ik naar de opening van de tentoonstelling ‘Lost
ideas’ in ’t Schippershof. De naam Lee Ranaldo deed eerst geen belletje
rinkelen, daar schaam ik me niet voor. Het is pas toen de link met Sonic Youth
werd gelegd, dat ik vond dat ik niet aan mij voorbij kon laten gaan. Sonic
Youth is een groep die ik leerde kennen door een liefje. Liefde verrijkt vaak
met nieuwe muziekstijlen die blijven hangen, ook als die liefdes al lang uit
het zicht verdwenen zijn. Je hoort een specifiek nummer en je bent weer van kop
tot teen verliefd op die ene die ooit de liefste was.
Op de opening waren veel mensen die net als ik de naam
Ranaldo niet kenden. Maar het feit dat ze er waren, wil wel zeggen dat ze
zichzelf willen verrijken. Tenzij ze zich natuurlijk om een of andere reden
moeten laten zien. Hij bespeelde er een elektrische gitaar op een manier die
zelfs voor mij merkwaardig was. Terwijl ze hing. Met trommelstokken, met
strijkstok, met zijn vingers natuurlijk, maar ook gewoon door er mee te
zwaaien. Zelf vond ik het fascinerend. Het geluid klonk luid, dat wel, maar
verrassend mooi.
Later dat weekend zag ik hem dan weer zeer fragiel spelen en
zingen in CC De Steiger. Voor dat optreden waren ook andere optredens van
muziekgroepen die mij totaal onbekend waren. Ze klonken stuk voor stuk de
moeite waard om ze eenmaal thuis op te zoeken en aan mijn speellijst ‘te
ontdekken’ toe te voegen.
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 20/10/17)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten