TINE ZIET (86): Groep

Afgelopen weekend waren er rare taferelen te zien in Menen. Wie niet op de hoogte was, schrok wellicht een beetje. Er werden filmbeelden opgenomen voor de musical ‘Oorlog en Vrede’ van Jean-Pierre Lepoutre. De bevrijding werd uitgebeeld. Met legervoertuigen en veel figuranten in mooie klederdracht. Daarover wou ik schrijven. Over de grootsheid van een groep. Over herdenken. Helaas gooiden beelden uit Spanje roet in het eten. Die groep deed niet alsof en was niet geregisseerd. Het verschil was duidelijk te zien. Ik bedacht dat er zoveel te herdenken valt, omdat men helaas nooit écht gestopt is met oorlog voeren.

Toen ik dat had bedacht, hoorde ik over die verschrikkelijke schietpartij in Las Vegas, een stad die voor vrijheid bekend staat. Als we voortaan Las Vegas zullen we horen, zullen we voortaan niet alleen meer denken aan gokpaleizen, flamboyante auto’s en galakledij. De lichtgevende stad vol Elvisimitators is voortaan gelinkt met de kleur van een bloedbad. Een groep nietsvermoedende Amerikanen werd er slachtoffer van een wrede geest. Altijd is er wel iets om te blijven herdenken.

Maar mag ik in mijn wekelijkse stukje over die dingen schrijven? Deze kolom moet licht fleurige adem in deze krant blazen. Daarom denk ik nu aan een ander groep. Een groep lichtroze flamingo’s. Samen op één poot in eenzelfde plas. Een foto die afgelopen week ook voor mijn ogen danste. Vredig viel de avondzon. Het leek er gezellig en op vakantie. Dat we lieve groepen als deze ook niet mogen vergeten. Daarom gedenk ik vandaag de flamingo’s op die ene foto. Omdat ze doen herinneren aan een tijd waarin vredig gewoon natuurlijk was.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 06/10/17)