TINE ZIET (85): Oud

Op zondagvoormiddag een kleine boodschap moeten doen. We kennen het ongetwijfeld allemaal. Er is moed voor nodig. Een grote dosis geduld en verdraagzaamheid is zeker mooi meegenomen. Zondag fietste ik met mijn boodschappenmand naar het warenhuis.

Er was net een kleine aanrijding geweest op de parkeerplaats, maar de gemoederen liepen niet hoog op. Ik slalomde me een weg door de kijklustigen, gedupeerden en de auto’s die nu moesten manoeuvreren om te parkeren. Terwijl ik mijn fiets sloot, kwam er een onbekende man op me af. Hij keek me aan zei: “Vrouwen worden mooier als ze ouder worden.” Ik wist niet zo goed hoe ik dat moest interpreteren. Kende hij me toch van vroeger en maakte hij een compliment of meldde hij dat ik nog enkele jaren moest rijpen alvorens er goed uit te zien? Hij kwam dichterbij en inmiddels had ik door dat hij nog steeds een onbekend voor me was. Even liet ik mijn onderlip zakken. Een gevatte reactie bleef uit. Hij vertelde dat hij iets goed te maken had met zijn vrouw. Ze was jarig. “Vijfenvijftig jaar!” zei hij trots. Ik vroeg hem wat hij mispeuterd had. Na zijn gebruikelijke kusjes had zijn vrouw hem gezegd dat ze nog maar op de helft van haar leven was en dat zag hij niet zo goed zitten. “Honderdtien! Dat hou ik nooit uit!” had hij gezegd. Dat viel blijkbaar in slechte aarde bij zijn eega.

Ik bespioneerde hem niet om te zien wat hij voor haar kocht. Ik hoop natuurlijk op een zalfje tegen acné of een pikante peper. Aan de kassa bedacht ik dat ik op deze manier ouder zou willen worden: keuvelend op de parking van een warenhuis. Zeeën vol tijd en met een mond vol (valse) tanden snoepend van al die mooie verhaaltjes.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 29/09/17)