TINE ZIET (84): Opera

Vorige week was er voor het eerst in de 40-jarige geschiedenis van CC De Steiger een heuse opera te zien. Natuurlijk kon ik daar met mijn zin voor dramatiek niet op ontbreken. Opera kende ik tot nu toe enkel van op cd’s en slechts één keer zag ik een uitvoering van ‘Dido en Aeneas’ door operastudenten in Edinburgh. Maar nog niet in eigen land, laat staan in eigen stad. Ik weet niet waarom eigenlijk: ik hou van de stemmen, van de grandeur. Hoe dikwijls stond ik nog niet eerder aan de Opera van Gent en dacht: “Waarom kom ik hier nooit om een voorstelling te zien?” Wellicht is het de prijs die me afschrikt of het vooringenomen idee dat je slechts in galajurk welkom bent in dat gebouw. Keurig afgeleverd door een koetsier. Maar vrijdag kon ik dus met mijn kaart van Akoestiek, op mijn fiets en in mijn doordeweekse werkkledij een échte opera gaan zien.

Als ik aan opera denk, schiet meteen een dichtregel van Ramsey Nasr in mijn hoofd: “Sterf in een lijf dat niet van jou is.” en romantiek. Ook hier werd gestorven. De held van het verhaal, Adonis, sterft door een wonde die hij in zijn laatste jacht heeft opgelopen, in de armen van Venus, zijn enige geliefde. Terwijl hij sterft kan hij nog een hele aria zingen.  Het lijkt mij heerlijk om nog zoveel adem in mijn longen te hebben die laatste minuten van mijn leven. Leven als in een opera doe ik toch liever niet. Al lijkt het me reuzemakkelijk om eindelijk die liefde van mijn leven te winnen met slechts één enkel gezang. Met een ander lied zit er al een haar in de liefdessoep. Zo traag er wordt gestorven, zo vluchtig wordt men er verliefd.

Het opstapje naar een écht operagebouw is nu wel gezet. Waar is die koets?

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 22/09/17)