Het moest er een keer van komen. Afgelopen weken ben ik met
een brute bezem door de rommel in mijn huis gegaan. Wie al eerder bij me was,
zal zich een hoedje schrikken bij een volgend bezoek. Althans dat mag ik hopen.
Twee weken van sorteren, bezoekjes brengen aan het containerpark,
kringloopwinkels,… dat moet toch gewoon te merken zijn? Wat is het nut er
anders van?
Voor mezelf voelt mijn huisje opeens veel ruimer. Alsof er
nieuwe adem is. Maar hoelang duurt zoiets? Ik ken mezelf. Zal ik consequent
blijven en spullen systematisch blijven opruimen? Hoeveel weken blijft de
inhoud van een kast overzichtelijk? Hoelang duurt het voor ik weer een stapel
huisvuil heb dat niet thuishoort in de witte zak? Nu ja, ik had het ook heel
erg ver laten komen. In de vijf en een half jaar dat ik hier woonde, had ik
zelfs nog heel veel verhuisdozen niet geopend en de kleedkast werd nooit
uitgemest.
Ik ben blijkbaar niet de enige. De verantwoordelijke van de
Kringwinkel in Torhout, waar ik onlangs een hele dag lofdichten zat te
schrijven, vertelde me dat het ongelooflijk is hoeveel materiaal er deze zomer
al werd binnengebracht. En terwijl ik daar zat, zag ik allemaal mensen naar
buitenstappen met ‘nieuw’ tweedehands materiaal. We hebben het er maar mooi
druk mee. Met die kringloop van het leven.
Waarom doen we het? Het brengt rust in het gemoed en het
doet een mens zoveel goed. Zo vind ik het fijner om thuis te komen, nu elk
spulletje weer gewoon een eigen plek heeft. Al kan eten van mijn vloer nog
steeds niet. Nee, er zijn grenzen. Mijn huis weigert halsstarrig een toonzaal
te worden. En daar ben ik voorlopig blij om. Een thuis hoeft niet ontsmet te
worden.
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 04/08/17)
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 04/08/17)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten