TINE ZIET (75): Meisjes

Eerder schreef ik het hier al: ik heb me heel lang een meisje gevoeld. Vaker voel ik me tegenwoordig een vrouw. Toen ik hoorde dat we met Les Figurettes Fénoménales zouden deelnemen aan de verrassingsact van Salto ‘17 kreeg ik spontaan weer vlechtjes in het haar. In kader van 40 jaar ‘Meisjes’ van Raymond van het Groenewoud zou er een dans uitgevoerd worden aan de voeten van Raymond. Onder leiding van Catherine Lavogez en zusterlijk samen met Helios en andere dames die ooit met ons hadden samen gedanst.

Het is gelukt! En hoe! Met ongeveer zotte 30 vrouwen waren we. Elk met ons eigen lijf, onze eigen verhaal. Er was ook een man die gedurende het optreden niet van onze lijven was weg te slaan. Er was ook een vuurspuwer met duivelse signalen. Maar over de vrouwen, daar wil dit stukje over gaan. Elk in onze rode jurk en in onze zilveren schoenen vormden we één giechelend geheel. We werden warempel weer die meisjes van weleer. Misschien was dat door de brok zenuwen die we waren. De lekkende waterpistooltjes in onze decolleté. Misschien was dat omdat vrouwen automatisch meisjes worden als ze samen vrolijk zijn. In elk geval: het was fijn om weer heel even een onderdeel van meisjes te zijn.

Minstens één man in het publiek wou het niet begrijpen: “Waarom?” vroeg hij aan een van ons. “Waarom heb je hieraan mee gedaan?” Hij begreep de zottigheid niet. Begreep hij de humor niet? Zag hij de pluimen niet op ons hoofd? Huppelen mannen niet? In elk geval maakt het de hoofden heel wat lichter als vrouwen gewoon weer heel even huppelende meisjes zijn.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 14/06/17)