TINE ZIET (77): Huisdier

Als kind had ik het geluk om heel veel huisdieren te hebben. We hadden een hond, een kat die voor de deur werd afgezet, alsof het een cadeautje betrof, vissen, duiven en een cavia. Ik herinner me zelfs een nachtegaal, al weet ik niet meer of dat klopt en dat enkel in mijn fantasie een nachtegaal betrof. Veel dier. Nooit allemaal tegelijk. Ook waren er om ons huis heen altijd koeien en herten. Daar moesten we gelukkig niet zelf voor zorgen.

Als kind besef je niet altijd de zorg die met een huisdier samenhangt. Het voeren. Het hok opruimen. Een kind ervaart een dier onbekommerd. Je aait het, praat er tegen, leert het kunstjes en weet niet meer dan dat. Ik geloof dat ik 7 was toen ik mijn cavia Bavo vond met twee bloedende gaatjes in zijn nek. Een dier dat niet van ons was, had onze cavia gedood. Eerder stierf hond Snoepie door het eten van gif. Een goudvis sprong zichzelf een kopje kleiner door op de meest onverwachte ogenblikken uit zijn bokaal te springen. Een keer waren we te laat om opnieuw leven te krijgen in al zijn vinnen.

Nu heb ik enkel een kat. En hoe lastig ervaar ik dat soms. Ook al vraagt een kat echt niet zo veel. Ik hoef ze niet uit te laten. Haar haar vraagt geen kapper. Haar stamboom ook al niet. Ze toont zich tevreden met een raam of twee, het koertje af en toe, de aaitjes, het eten, het kommetje water, de sleutel in het slot, een schone kattenbak, een doodeenvoudig elastiekje,… Maar ze kijkt zo schuldig als ik langer dan een halve dag wegblijf. Hoe moet dat op vakantie? Kan ik dat haar wel aandoen? Wie zal voor haar zorgen? Blijf ik dan niet beter thuis?  Zoveel zorgen in mijn hoofd, dat ik bijna zelf een huisdier word.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 11/08/17)