Afgelopen week werd ik als bewoner van de Koningstraat
behoorlijk verwend. Dinsdag kreeg ik door medewerkers van CAW Menen een kopje
soep, dit om de buurt kennis te laten maken met hen. Het is fijn om zomaar
warme soep te krijgen aan de deur. Later die week kreeg ik de vraag of ik
interesse had om een gratis gevulde bloembak op mijn vensterbank te zetten deze
zomer. Het enige wat er van mij verwacht wordt, is dat ik ze regelmatig water
geef. Ik hoef geen een of andere vage overeenkomst te tekenen. De mensen die
aanbelden, hadden niet de intentie om mijn ziel te kopen. Het zijn mooie
initiatieven. Al worden ze niet overal gretig onthaald.
Een man die wat verder in mijn straat woont en heel af en
toe een praatje met me maakt, haalde bijvoorbeeld zijn neus op bij de
uitnodiging tot het plaatsen van een bloembak, alsof hem een ziekte werd
aangeboden. ‘Het is om problemen vragen’, zei hij. ‘Een bloembak op je
vensterbank trekt de vandalen aan en die wil ik niet.’ Hij zal niet de enige
zijn die ze weigert. Ook de soep zal niet overal warm onthaald zijn.
Het is op zich zonde. Beide initiatieven zijn er niet om
commerciële redenen. Ze zijn er om de buurt wat meer te kleuren. Om ons als
buren meer met elkaar te verbinden. Hoe mooi zou het niet zijn als we allemaal
met een kopje soep in de handen elkaars bloemen zouden bewonderen?
Laatst zag ik een oproep om massaal gevelbankjes te
plaatsen. Ook dit zou een fijne manier kunnen zijn om buren te leren kennen. Ik
zit zelf te weinig op mijn stoep om mijn buurt van de voorkant te kennen en mijn
geveltje is wel heel erg klein. Maar wie weet lukt het ook met twee stoelen. Zou
ik? Als je me ziet, kom er gerust bij!
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 16/06/17)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten