TINE ZIET (70): Braderie

Braderieën: ik hou er eigenlijk niet zo van. Meestal loop ik er in een boog omheen. Vorig weekend hield ik het verrassend genoeg uit op de vlooienmarkt in Duinkerke, daarom bedacht ik dat ik de Sinksenbraderie in onze eigen Barakken ook wel mocht uitvlooien. Vol goede moed vertrok ik tegen de middag te voet richting feestgedruis. Om eerlijk te zijn: ik wist niet wat me overkwam. Eens voorbij de Waalvest kwam ik al in een mensenzeetje terecht. 

Ik wurmde mij een weg langs allerlei kraampjes. Vooral de fidget spinners waren natuurlijk overtollig aanwezig. Gelukkig waren naast de traditionele braderiekramen met zomerse kledij en blaffende hondjes ook heel veel kraampjes met tweedehands spulletjes en fijne optredens. Hoewel ik me vaak langs de buggy’s voor schoothondjes en boodschappentrolleys moest wringen, glunderde ik de hele wandeling door. Nu ben ik van nature uit wel een glunderend exemplaar, maar dat normaal niet in een zwetende en té talrijke massa. Dit was zo’n een fantastische smeltkroes van zoveel verschillende culturen. De observator in mij had de tijd van zijn leven. Al te vaak denkt men dat zo’n mengelmoes marginaal is, maar niets is minder waar. Zoveel tradities bij elkaar verrijken een mensenleven. Als je maar niet de andere kant op kijkt.

Afsluiten deed ik in Mefisto waar cafébazin Christine de veertigste verjaardag vierde van haar café. Ze trakteerde de gasten op optredens van haar zoon Medi. De sfeer zat er duidelijk in. Ik kwam er tot de ontdekking dat mijn ouders me als prille tiener alcohol te drinken gaven: de Panaché bleek geen limonade. Maar wat een panache die braderie! 

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 09/06/17)