Toen ik een soort jaaroverzicht maakte, bemerkte ik dat ik vorig jaar amper mensen aan mijn tafel heb uitgenodigd. Daarenboven kwam ik tot de conclusie dat ik bijgevolg ook weinig gekookt heb voor mezelf. Zonde! Ik doe het eigenlijk wel graag. Mensen die niet alleen wonen, begrijpen dat niet altijd: het is niet zo fijn om enkel voor jezelf te koken. Op sommige dagen wel: dan leef ik me helemaal uit in mijn keuken. Op de meeste dagen is het puur functioneel. Vaak ook voor enkele dagen hetzelfde.
Daarom is het goed dat er zoiets als De Volkskeuken bestaat. Mensen die samen koken en samen eten. Het schept zo’n mooie band. Mensen waarmee je misschien niet eens zou praten, blijken ineens veel interessanter nu jullie samen op een bloemkoolstronk worstelen. Ook samen afwassen zorgt ervoor dat je opeens wat te vertellen hebt. Koken in groepsverband doet meer dan eten. Het brengt mensen bijeen.
Ik herinner me kampen met de jeugdbeweging. Elke keer werd er gevloekt als we de afwas moesten doen, maar eigenlijk was dat wel fijn. Het was alleen niet cool om dat fijn te vinden. In mijn hoofd gaat er nu een lichtje branden. Het brandt nog niet zo fel, maar het zou best een project kunnen worden: elke maand een keer samen met een onbekende koken, eten en afwassen. Niet voor punten. Niet voor een camera en niet voor het aantal kijkcijfers. Gewoon voor de gezelligheid. In onze maatschappij zijn we vaak op het samen eten belust. Maar samen koken en afwassen. Nog een koffietje of theetje daarbij. Het laadt je op en maakt je rijker dan je ooit als mens zal zijn. Ik voel de lamp al sterker branden. O wee, ik voel het al. Een plan dat nu wel uitgevoerd moet worden. Wie doet ermee?
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 06/01/17)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten