TINE ZIET (29): Uiterlijk

Nu de zomer op z’n heetst was, viel het me weer op hoe opvallend mensen naar uiterlijkheden kijken. Ik snap het wel: als de temperaturen zo hoog worden, verschijnt er meer en meer bloot in het stadsbeeld. Zelfs ik vertoon ineens mijn witte benen en mijn besproette armen.  En als het zo warm is, dat het zweet van mijn hoofd drupt, durf ik overigens ook wel mijn shapewear thuis te laten. Dat klinkt heel vanzelfsprekend, maar er is daar toch wat lef voor nodig, als ik eerlijk mag zijn.

Hoe vaak zie ik niet op social media kwalijke opmerkingen verschijnen over hoe iemand er durft bij te lopen in dit weer. Verzuchtingen over zwetende mensen op de trein. Dat ze zich beter zouden wassen met die okselvijvers! Mensen met lelijke tenen horen niet in sandalen thuis. Hun voeten zijn een aanslag op de goeie smaak! Dan heb ik nog niet over vetrolletjes die ineens over een broekrand piepen.

Zelf ben ik niet meteen met een toplichaam gezegend. Het is niet slank. Het zweet en ook al heb ik deze zomer zoveel zon gezien: kleur op mijn lijf zit vooral in mijn sproeten. Toch durf ik het af en toe eens uit te laten. Heel voorzichtig. Sinds ik bij de Figurettes zit zelfs meer en meer. Maar het schaamt zich nog net iets te vaak in het openbaar.  Zeker nog voor in een badpak op het volgepropt strand of in een zwembad. Maar in de juiste omstandigheden voelt het eigenlijk wel goed. Mooi zelfs.

Zaterdag was ik op een brunch met allemaal 20-jarige meisjes en jongens. Het was er best fijn. Tot er enkelen hun topjes over het hoofd uittrokken en de sprong in het zwembadje maakten en men mij vroeg of ik mijn bikini ook had meegebracht. Het was voor mij het teken om me stilletjes uit de voeten te maken. Ik wou het die jeugdigheid niet aandoen. Zij ijverden nog volop aan het behouden van een ideaal. Met mijn plompheid had ik meisjesdromen eensklaps in stukken kapotgeslagen.

Ach, misschien had ik het beter toch gedaan. Dat men had kunnen zien dat je je ook goed kan voelen in een lijf dat niet van photoshop, plastische chirurgie en eeuwig lijnen is gemaakt.  Ooit lukt het me. Nog even niet.

(verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 02/09/16)