Oog in oog met zand te staan.
Niets meer. Niets minder.
Door de knieën gaan met de
hoop die ene steen te vinden.
Uiteindelijk richting branding lopen.
Eén rechte lijn naar open zee.
Je voeten door je natte schoenen voelen.
Een worp of twee. Meer stenen heb je niet.
Tenslotte een hoofd in beide handen houden.
Niet dat ene dat je van je sokkel blies.
Je eigen ogen naar binnen zien.
Terwijl die op de dijk slechts vissen ziet.
Een zucht.
Een snik.
Meer niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (488): Troost
Sinds kort bewandel ik een nieuw pad. Ik ga uitvaarten voor in aula’s. Niet als uitdaging maar voor écht. Naast mijn job als juf. Voor sommi...
-
Nu het bekend is, dat ik uit te nodigen ben om te komen meedraaien op de werkvloer, krijg ik natuurlijk aanvragen. Wat de bedoeling is. Zo n... -
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
-
Waar waren jullie? Lagen jullie in bed? Zaten jullie ergens vrolijk te ontbijten? Ruimden jullie de sporen op van een of ander nijdig feestj...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten