gisteren nog sloeg ze
haar hak in het graf
aaide zorgzaam viooltjes
onder zijn muziek strijkt
ze oude jassen tot niets
ruikt als in films aan de kraag
ze wandelt in passen
beslaapt zijn vorm in het laken
dooft zelden het licht op gezicht
de pauw op haar hoofd
schreeuwt naar de zon
hoe alles begon
tot nooit meer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten