Helemaal uit het niets liggen mijn vader en ik op het platform. Het is nacht. We zeggen geen woord. We hebben allebei een spelconsole in de handen. Boven ons een volle maan. Geen sterren. In de slaapkamer naast ons wordt duidelijk het einde van de wereld beslecht. Als de maan drie keer om haar as gedraaid heeft, knikken we naar elkaar en beginnen als gekken op de toetsen van de spelconsole te drukken.
Het geluid in de slaapkamer wordt rustiger. We horen enkel adem. Die van ons dat blijkt. Een stem uit de lucht zegt: "De aarde wint!" De stilte hangt als een laken om ons heen.
"Yes, we can!" zeg ik na een hele tijd aan mijn vader. Hij zegt nog steeds niets, maar ziet er gelukkig uit.
Mjn vader en ik hebben nog nooit een spelconsole in handen gehad.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
EXTRA: Meteoren
Toen ik gisteren ineens besefte dat er talloze vallende sterren in de lucht klaar zaten om zich op de aarde te storten, verzond ik enkele vr...
-
Nu het bekend is, dat ik uit te nodigen ben om te komen meedraaien op de werkvloer, krijg ik natuurlijk aanvragen. Wat de bedoeling is. Zo n... -
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
-
Waar waren jullie? Lagen jullie in bed? Zaten jullie ergens vrolijk te ontbijten? Ruimden jullie de sporen op van een of ander nijdig feestj...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten