maandag 17 augustus 2020

TINE ZIET (232): Verkwikkend

Terwijl ik dit schrijf, zoek ik verkoeling in een afbeeldingen van landschappen in Antarctica en de wens een pinguïn te zijn. Mijn voorraad stoffen mondmaskers hangt te drogen en de wereld kreunt onder de hitte. Dit is een onvergetelijke zomer die helemaal niet als een mierzoet waterijsje smaakt, maar we maken er met z’n allen het beste van.

Vorige week wandelde ik met een vriend in een museum met onze mondmaskers op. We respecteerden de wetgeving en morden niet. Normaal hadden we samen in Parijs gezeten, maar we wijzigden onze plannen uit schrik en kozen een alternatief dat ook ontspannend was. Akkoord: zo’n mondmasker is niet leuk. Ik begrijp dat het voor velen een drempel is om überhaupt nog buiten te komen. Geef toe: het dragen van het lapje in gebouwen valt perfect te verbijten. Waar ik zelf wel kribbig van word, is dat het nu ook in de natuur moet. Zo was ik vorig weekend op bezoek bij mijn broer. Hij verbouwt een chalet in de Ardennen en ik maakte er een wandeling van 5 kilometer rond een stuwmeer. Bij de ingang stond dat het dragen van een masker verplicht was. Tijdens de wandeling van anderhalf uur kwam ik nog geen dertig mensen tegen, die het masker overigens niet droegen. Helaas voor hen reed er ook een politiecombi rond. Terwijl ik die mooie plek bekeek, bedacht ik dat het doodzonde was dat ik de volheid van de bomen, de aarde, het meer, de zomer… niet kon ruiken en ik miste ineens een heleboel dingen die al mijn hele leven vanzelfsprekend zijn maar die me al maanden zijn afgenomen.

Met de nodige afstand ontmoeten is een nieuwe norm geworden. Een simpele aanraking een risico. Festivals, concerten en theatervoorstellingen beperkt en al helemaal ondenkbaar in sommige steden. Ik mis feestjes, samen dansen met vrienden. Maar hé, we mogen op reis. We mogen sporten en bovenal: de terrasjes zullen op dit uur al weer goed vol zitten. Net zoals de treinen. Zoveel plaatsen die zelfs met een mondmasker op verkwikkend zijn, blijven helaas noodgedwongen leeg en dat steekt.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 14/08/20)

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (420): Belofte

 Sinds ik in een interview heb verklapt dat ik aan het roman werk, krijg ik af en toe eens de vraag of het nu al wat wordt. Ik moet dan eerl...