maandag 20 april 2020

TINE ZIET (215): Kwaken


Het was me nog niet eerder opgevallen maar als kikkers kwaken, klinkt dat echt wel als lachen. En niets werkt zo aanstekelijk als lachen. Als mensen bulderen, schuddebuik ik gretig met ze mee. Sommige lachsalvo’s zijn uitermate besmettelijk. Als er wordt gegiecheld, ginnegap ik vrolijk mee. Tenzij het te lang duurt of ongepast is, dan kan het me mateloos irriteren. Er zijn nog uitzonderingen: als ik slecht in mijn vel zit, denk ik soms dat ik word uitgelachen en als ik het wat emotioneel ben, weet ik er me soms geen houding mee.

Zondag nam ik de fiets om even buiten met mezelf te zijn. Ik was duidelijk niet de enige. Al was het best kalm. Ik reed voorbij een luidruchtige kikkerpoel en kreeg spontaan een lach op mijn gezicht om zoveel onbekommerde vrolijkheid. Doordat ik lachte, lachte een mannelijke tegenligger ook naar mij. Zij vrouw lachte iets minder. “Het is crisis, kind!” knorde ze. Even voelde ik me op de vingers getikt. “Ja, het is moeilijk. Maar er is ondanks alles nog reden tot blijheid. Al is het maar door een vrolijke kikkerpoel. Mag het?” Ik wou het haar nog naroepen, maar ze waren al voorbij. Het lachen trouwens ook.

Die nacht droomde ik dat er een dikke kikker op mijn badmat zat die me wakker kwaakte. In de ogen herkende ik de fietsende bitse vrouw. Ze kwaakte als een toverheks met een verkoudheid. Aanstekelijk was het zeker niet. Chagrijnig vroeg ik of ze toch maar wou verdwijnen. Zwijgen desnoods. Maar dat deed ze niet. Hardnekkig zat ze op mijn badmat vastgeklemd.  Om een of andere reden lukte het niet meer te lachen in mijn huis. Wellicht was dat door haar aanwezigheid. Ik veranderde beetje voor beetje in een opgedroogde abrikoos en eindigde in een pot granola.

Nu denken jullie, lezers: “Wat hebben wij nu aan deze persoonlijke rare droom? Dat ze die onzin voor zichzelf houdt!” Maar in elke droom zit wel iets. In tijden vol challenges, virtuele spelletjes  en nieuwe uitdagingen laat het ik het aan jullie om die levensles te achterhalen.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 17/04/20)


Geen opmerkingen:

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...