Voorbije zomer had ik de kans om met een authentiek en dus
behoorlijk primitief vrachtschip langs de Waddeneilanden mee te varen voor één
of ander theaterfestival. Hoewel ik er heel lang over getwijfeld heb, heb ik
uiteindelijk toch beslist om dat avontuur om allerlei verschillende redenen
niet aan te gaan. Eén van de redenen was dat het een hele rompslomp was om
überhaupt tot daar te geraken en dat ik zoveel materiaal zelf moest voorzien,
dat ik de moed om daar in mijn eentje in vreemd gezelschap te moeten leven en
vooral mijn plan te moeten trekken, er niet meer bij kon dragen.
Natuurlijk kwam er spijt. Maar dat pas heel recent. Om
eerlijk te zijn deze week pas. Maandag zag ik een prachtige documentaire over
De Kift, een Nederlandse cultband. De band staat erom bekend om droevige
verhalen en weemoedige gedichten om te zetten in weergaloze klanken. Zelf heb
ik het geluk gehad twee keer met de band op het podium te hebben gestaan. Het
belangrijkste van de documentaire ‘Water
Wieg Mij’ was de bootstudio waarmee frontman Ferry door het prachtige verstilde
landschap voer en onderweg zijn bandleden en kleine ontroerende verhalen
oppikte. Het was prachtig te zien hoe emoties door water gewiegd werden. Opeens overviel mij het gevoel: “Ik wil mee!
Ik wil hier niet thuis zitten. Ik wil op een schip dat sterk genoeg is om niet
om te slaan. Ik hoef geen douche. Ik hoef niet eens een dik matras. Ik wil me
laten wiegen door het water en het onmetelijke groen rondom mij ervaren.”
Dat bedenk ik dus. Ik, met een heilige schrik voor water. Ik
durf geeneens zwemmen of een eenvoudig
veerpontje (met touw) op. Maar alles wat me vorige zomer afschrikte, is
door enkele weken binnen zitten weggeëbd. Is dat slechts schone schijn? Of komt
met dat afgesloten zijn, gewoon automatisch geknaag en een grote golf van
spijt?
Ervaren jullie dat ook? Of ligt het echt aan mij? Dat ik
opeens in allerlei zaken spijt herken of dat mijn grootste angsten door ‘schrik
om ziek te maken’ worden afgeleid?
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 10/04/20)
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 10/04/20)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten