Wat is er eigenlijk leuk aan logeren? Dat vraag ik me meer
en meer af. Geen enkel bed slaapt beter dan dat van jou. Geen enkele douche
voelt zo vertrouwd. Om van de wc nog maar te zwijgen. Maar we gaan zo graag
eens op hotel. Ik ook.
De eerste keer met mijn koffertje naar mijn oma. Magisch
vond ik dat. Met de vriendjes op kamp: heerlijk samen met de bananendoos! Logeren
bij mijn vriendin in Wallonië: yes! Altijd weer buikpijn van het gemis. Een
kamer om mijn bed die maar blijft kraken. Geluiden buiten die niet op het
geblaat van schaapjes lijken. Wallen waar je uiteindelijk kan over vallen. Hoe
jonger je bent, hoe meer wallen je kan verdragen. Dat ervaar ik toch.
Afgelopen weekend logeerde ik in het huis van mijn zus en
schoonbroer om op hun kinderen te passen. Het is een jaarlijkse traditie
geworden. Ik doe dat eigenlijk wel graag. Terwijl zij wat tijd met twee besteden
probeer ik wat tijd te investeren in mijn nichtje en neefjes. Want hoe kunnen
zij ooit hun rare tante leren kennen als ze die alleen maar op familiefeestjes
zien?
Natuurlijk heb ik twee nachten amper geslapen. Bij elk
verdacht geluid zag ik krantenkoppen en hoorde sirenes. De douche die ik
dagelijks nodig heb om mijn ochtendchagrijn weg te spoelen, kreeg ik de eerste
ochtend niet in werking. Dus ik was blij dat ik me zondagavond rond een uur of
21u op mijn eigen bed kon vlijen. De maan die de nacht daarvoor nog vol was,
beet door de kier van mijn gordijnen naar binnen, maar ik sliep! Ik sliep!
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 10/11/17)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten