maandag 6 november 2017

TINE ZIET (90): Persen

Ik ben een citroen die zich makkelijk uitpersen laat. Vaak iets te makkelijk. Soms zou het beter zijn als ik me niet meteen zou meegeven in allerlei plannen en projecten. Nu denk ik: Ach, waarom niet? Wat moet ik anders met al mijn goede ideeën?

Het gevolg is dat ik me wat uitgeperst begin te voelen. Dat kan ook moeilijk anders. Afgelopen weken schreef ik gepersonaliseerde teksten aan de lopende band. Terwijl een ‘echte schrijver’ zichzelf en de opdracht meer serieus neemt, schudde ik zondag bijvoorbeeld veertien stiltegedichten uit mijn mouw naar aanleiding van veertien gesprekjes. Dat klinkt misschien wat weinig voor wie niet schrijft, maar het is te vergelijken met veertien unieke taarten, veertien pakken op maat. Niet spontaan maar op verzoek. En niet in ideale omstandigheden geschreven: want niet op mijn eigen vaste plek maar op een event en met de hand. Waren het allemaal goede gedichten? Nee. Waarom blijf ik dat dan doen? Waarom rijm ik niet wat vaker op ‘zelfkritiek’?

Simpel: omdat ik er uiteindelijk te veel plezier uit haal om mensen te zien glunderen bij een eenvoudig gedicht van herkenning. Want schrijven wat een ander voelt, dat kan ik goed. De Nobelprijs Literatuur zal ik er nooit mee winnen. Laat staan een geldprijs. Maar dat een onbekende vrouw me omhelst en het gedicht aan al haar vrienden laat zien met de woorden: “Dit bedoel ik vaak, maar zeg het nooit.” Dat doet me meer dan welke prijs dan ook.  

Zolang ik mezelf weer kan opladen en sappig word, zal ik het blijven doen. Tot het uiterste gaan. Woorden uit me persen. Het maakt mij meer een mens dan kunstenaar. Soms is dat misschien de kunst, iets wat mij meer mij maakt.


(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 03/11/17)

2 opmerkingen:

Virginie.Sparks zei

Wauw Tine, mooi neer geschreven. Ik voelde me direct verbonden (voel me ook soms citroen).
Al werd ik bij het lezen van je column wel benieuwd naar je gedichten.
Laat je dus inderdaad op deze manier maar verder uitpersen, ik krijg bij het lezen een spontane gezichtsglimlach.

Virginie

Tine Moniek zei

Dank je, Virginie! Op mijn dichtwerk kan je op mijn blog ook botsen. Al publiceer ik het iets minder gretig.

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...