TINE ZIET (41): Sinterklaaskoek

Gisteren reed ik naar mijn werk voorbij een bakkerij in mijn stad. Er kwam een man naar buiten met een zakje. Hij deed het zakje open, haalde er een Sinterklaaskoek uit en snoof eraan. Op zijn gezicht verscheen een lach en hij stopte de koek weer in het zakje en liep verzaligd verder. Een heel klein tafereeltje. Een fractie van een seconde in het doodgewone leven. Maar ik heb verder de hele dag gedacht aan dit detail. Ik vroeg me af hoe goed die Sinterklaaskoek had geroken. Of die lekkerder zou zijn dan de koeken die ik normaal kocht. In mijn gedachten zag ik hoe de man ‘s avonds met een kop dampende chocolademelk aan zijn keukentafel zat. Hoe hij boter smeerde op de koek.  In een flits zag ik mezelf terug. Hoe lang is het eigenlijk geleden dat ik nog aan een doodgewone Sinterklaaskoek rook? Dat die geur me blij kon maken? Wellicht al veel te lang.

De koeken vind je tegenwoordig in alle mogelijke varianten het hele jaar door. Ze passen niet meer specifiek bij een periode in het jaar. Net zoals mandarijntjes, picnickjes, marsepein. Er hoeft geen man meer met een lange baard aan te pas te komen. Geen goedlachse Piet met gouden ringen. Als ik dat wil, legt de Sint elke dag iets in mijn schoen.

De magie van 6 december. Zenuwachtig verlangen naar een dag terwijl ik eigenlijk nooit kreeg wat ik in mijn brief geschreven had. Waar het om draaide was dat ik geloofde. Dat er iets was om naar uit te kijken. Dat er eenmaal in het jaar opeens snoep op tafel stond. Dat het een paar weken daarvoor opeens naar mandarijntjes rook. Dat de hemel oranje kleurde ’s avonds en dat mijn moeder zei dat de Sint zijn koeken aan het bakken was en ik al watertandde. Dat ik dan iets nieuws kreeg.

Het kind in mij maakt zich wat zorgen. Misschien teveel. Het is niet omdat ooit iets was, dat zoiets ook moet blijven.  Er mag best evolutie zijn. Het is de heimwee naar wat toen heel simpel leek. Als er na al dat evolueren maar iets blijft waar wij onbevangen kunnen naar verlangen. Al is het maar het eenvoudige geluk van het ruiken aan een koek. 

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 18/11/16)