Gij waart ons zo genegen

Word wakker, lieve doden.

Word wakker, allemaal.

We weten wel:

ge ligt al zo lang te slapen onder uw stenen bed.

Velen van U hebben al hun eigen dood verslapen.

Maar wilt u toch alstublieft ontwaken?

Helden groot en klein,

Vandaag hebben wij ervoor gekozen om

heel even bij u te zijn om U te groeten.

Bonjour! Helaba! Oe ist? Ca va?

Sommigen van ons hadden bloemen mee,

meestal is het hier veel kaler.

Wij herkennen in u namen van een straat, een plein.

Zo belangrijk waart gij levend dat ge eens ge niet meer zijt, een weg vormt.

Ge brengt ons tot in eeuwigheid van hier naar daar naar hier.

Op uw naam leren kinderen fietsen, tieners rijden,

spreken af bij U om voor het eerst op u op stap te gaan.

Maar hier komt gij tot rust. Hier moogt ge slapen.

Hier moogt ge zonder schroom uw botten laten kraken.

Maar niet iedereen was burgemeester in dit soms te kort bestaan.

Kapitein of brigadier of luitenant, niet iedereen vocht voor een land,

doch sneuvelen deed gij stukske voor stukske allemaal.

Zovelen liggen hier zonder neergepend verhaal.

Octavie, Arlette, Henri,

Amedee, Lotje, André

Emiel, Zozima en Espérance.

Uw namen klinken even zeer als groot verlies.

Ook op u werd gebouwd, ook gij verdiende een beeld,

een vlagske voor zelfopoffering.

Een monument van klein geluk.

Een prijsje voor de mooiste lach.

Een oorkonde voor wat u zo wonderwel kon maken.

Ook op uw bestaan kan men nog bewegen, blijven staan.

Enkelen van U vallen niet eens meer te lezen.

Naamloos lijkt gij weggeveegd.

Zijt gij werkelijk vergeten?

Maar gij waart ons zo genegen.

We mogen en kunnen niet vergeten dat den 27sten maart 1918

Plotsklaps 16 kinderen in Nieuwenhove stopten met spelen.

Jammerlijk door den oorlog omgekomen in een veld.

Omdat kinderen geen kwaad zien in een obus opgegraven

als een schat om zich na schooltijd niet te hoeven vervelen.

We mogen en kunnen niet vergeten dat er vaders hun leven gaven

terwijl ze als verzet tegen schenen schopten van wie de macht.

Dat ze daarom werden opgepakt en uit een gezin werden weggerukt.

Dat hier in ons eigen land een tijd was waarin werd gefusilleerd

of door een vijand tot zelfopknoping werd genoopt.

We mogen en willen niet vergeten dat er wel heel veel lege plaatsen aan een tafel zijn,

dat kinderen soms gewoon voor eeuwig met hun knuffelbeer moeten slapen

dat wie godsvruchtig gelooft, ook gewoon een regel op een grafzerk wordt

dat wie vurig wordt bemind  opeens in een hart kan doven

dat wie alleen sterft, toch sneller wordt gewist.

Hoe groener het hier wordt,

hoe grijzer ons geheugen.

Weet: ook al vervaagt uw foto:

gezichten komen altijd weer.

Sinds uw ogen zijn geloken,

is ons hart gebroken.

Uw plaats is ledig rond de haard,

maar uw beeld blijft in ons hart bewaard.

In deze zee vol licht,

Zien wij het als onze plicht om

langs uw stenen bed te gaan

en nu nog eens in te stoppen

voordat het vergeten U heeft opgeslokt.

Ergens staat het hier te lezen:

Ge beseft pas in de avond hoe schoon de dagen zijn geweest.

Slaapt nu maar schoon.

Ge zijt waarschijnlijk moe.

Maar wij missen u en aaien nu uw ogen toe.

(tekst geschreven en voorgelezen in opdracht van CC De Schakel, Waregem

 voor Reveil 2016 voor het kerkhof Den Olm)