TINE ZIET (24): Salto

 Toen onze stad vorig jaar voor het eerst met de naam Salto op de proppen kwam, werd ik op slag een beetje misselijk. In mijn schooltijd stond de les lichamelijke opvoeding gelijk aan marteling. Een achterwaartse koprol bezorgde mij al nachtmerries. Een radslag zat niet in mijn lijf en nu zette Menen ons aan tot buitelingen? Gelukkig viel het allemaal wel mee. Moby Dick bleek geen gymleraar maar een potvis te zijn. Dat de eerste editie van Salto een meevaller was voor mij, betekent niet dat het een succes was. Ik denk dat het opzet toen een beetje te ambitieus was en het volkse karakter dat in een stadsfestival hoort, was vergeten.

Afgelopen zaterdag, in de blakende zon, werd de tweede editie van Salto op ons losgelaten. Thema nu was de muziek. En die bracht ons samen! En hoe! Het stadsfestival werd geopend met een concert met de beiaard en het banjo-orkest! Een geslaagd experiment, dat zeker niet voor de hand lag omdat er een klein tijdsverschil zat op de klanken. Daarna slingerde een stoet met de Koninklijke Volksharmonie Sint-Jozef voorop naar de andere Salto-locaties. Het hoeft niet gezegd dat de toon gezet was. Een stadsfestival is voor iedereen. Wil je gewoon in de zon genieten met een muziekje op de achtergrond? Dan kan dat. Wil je zoveel mogelijk concerten oppikken? Er is een gevarieerde keuze. Ook de kinderen worden gretig met lekkers verwend.

Na het concert van Guido Belcanto met het Sinja-koor en enkele vrijwillige Menenaren in zijn nek, werd het feest op de markt afgesloten door DJ Zaki. Ikzelf liet deze Gentse dj aan mij voorbijgaan en zakte af naar De Figuranten en vierde het einde van Salto met Menens karakter. Dit is een plek in mijn stad, in mijn straat, die me lief is. Een soort open huis met fijne artistieke en sociale projecten waar iedereen welkom is. Er is daar sinds kort een soort van bok neergezet waar niemand echt over kan. Een hindernis die ons wat schrik aanjaagt. Kan deze werking in al haar verscheiden aspecten zoals wij ze kennen, blijven bestaan? Ik hoop het van harte. Een salto is mooi. Een salto mortale niet.

(verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 15/07/16)