Ode aan de bloemen: waarom ik het iedereen kan aanraden om een spontaan bloemenfeest te organiseren

Inmiddels heb ik al drie bloemenfeestjes achter de rug. Drie keer trok ik mijn ongelooflijke felle bloemenjurk aan om met een bang hartje naar een voordeur te gaan. Ten eerste vergt het voor mezelf al moed om me in die jurk in het openbaar te vertonen. Ten tweede vraagt het ook lef om bij mensen binnen te vallen. Maar al drie keer was zo'n interventie niet alleen voor mij een succes.

De eerste keer kwam ik op een verjaardagsfeest terecht. Ik was de surprise. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk daarbij. Ik dacht een strikje op mijn lijf. De verlegenheid stak een beetje de kop op. Ik lokte ze mee in een tuin die niet van mij was, bracht er één ode, we klonken en uiteindelijk kon het feest daarna weer verder gaan in de koffie en de taart. Het was een intermezzo voor de gasten. Even naar buiten, in een zwak zomerzonnetje, maar hé! de zon was er ineens! Lag dat aan mijn jurk? Een ode als tussendoortje: fijn!

De tweede keer kwam ik met een delegatie van De Wereldtuin op het Vander Merschplein terecht. De Wereldtuin is een fijn initiatief in mijn stad. Menenaren kunnen er een tuintje lenen. Men had er lobelia's gezaaid om in vensterbanken rond het Vander Merschplein te zetten. Maandag werden de bloembakken verdeeld. Ik mocht de lobelia's welkom heten rond het plein. Een bewoner was net bezig om ze water te geven, dus gingen we naar zijn vensterbank. Het was een fijn en gezellig gebeuren. Met het glaasje kwamen ook veel verhalen los. Zomaar op de stoep. Bij twee bakken lobelia's. Ongedwongen en spontaan. Zo makkelijk komt een gesprek met mensen die elkaar niet zo goed kennen los. Een ode als een sociaal gebeuren: top!

De derde keer ging ik langs bij een vriendin en haar man. Die kende ik al goed. Alsook hun tuin. Maar ze hadden hun buurvrouw van in de tachtig uitgenodigd. Dat gaf het gebeuren toch een speciale dimensie. Middenin een omgeving waarin ik me al vertrouwd voel, was er ineens een kennismaken met. Een eerste ontmoeting. Zo'n ode brengt dus ook nog eens mensen bij mekaar met wie je anders nooit dacht dat het zou klikken. Met de buurvrouw van mijn vrienden in mijn hart fietste ik naar huis. 

Eerlijk: ik had het zelf niet zo verwacht. Dat één simpel gedicht zoveel teweeg kan brengen. Eén simpel bloemenfeest tegen verzuring. Een simpele dronk op wat kleurigs in dit leven. Gratis en voor niks bloeien niet alleen je bloemen, maar ook de gasten op. Breng eens mensen samen onder het mom van bloemen of verras ze op je eigen feest met wat extra fleur. Nu gaan jullie me vast allemaal boeken? Toch? Het zijn solden: ik kan  gerust nog een paar bloemenjurken kopen. 

(foto's zijn allemaal van Debora Knol tijdens de Ode aan de Bloemen op het Vander Merschplein.)