Hoewel wij intussen
hebben meegekregen dat sprookjes niet bestaan, wil ik het vandaag met jullie
hebben over draken. U kent ze wel, die grote groene beesten. Vaak hebben ze
meerdere koppen. Ze spuwen vlammen, wonen in de buurt van een kasteel en één of
andere dappere ridder moet ze verslaan. Wel, lieve lezers, op de dag dat het
sprookjesboek voor jullie gesloten werd, meenden jullie wellicht dat die beesten
dan ook maar verzinsels uit het hoofd van een sprookjesschrijver zijn. Dat is
helaas niet waar. Draken, lieve mensen, komen in deze reële wereld voor. Ze
verspreiden vuur, dood en angst. Overal zijn ze aanwezig. Deze week konden we
de zwaveladem tot in Menen ruiken. Een verschrikkelijke stank walmde in onze
straten. Niet alleen onze stad moest eraan geloven. Ook Wevelgem. Wervik.
Ieper. Roeselare. Tot heel ver daarbuiten. Zelfs Obama kon de afschuwelijke
geur tot in zijn Witte Huis ruiken. Hij beloofde ons land te helpen bij het
vangen van die draak.
Ja, wij zijn
geschrokken. Het gebeurde niet eerder dat een draak zoveel slachtoffers maakte
in ons land. Alhoewel, toch wel, maar dat is toch al een hele tijd geleden. Andere
draken zagen we eerder op onze smartphones, onze tablets, de tv. Maar nu hij
tot bij ons te ruiken was, is hij opeens niet meer virtueel. Dus natuurlijk
zijn we bang voor dat afstotelijk gedrocht. We zijn verdrietig. En we zijn kwaad.
Waarom doet een draak ons dit aan? En wie zal de dappere ridder zijn die dit
affreus beest verslaat?
Er zal in deze strijd meer nodig zijn dan een
groot en stevig zwaard. Ook enige kennis van zaken is een must want men zou te
snel kunnen oordelen: ‘Ik ruik iets onfris, het is vast een draak.’ Wees niet
te snel ongerust: niet alles wat groot en groen is, is een draak. Let ook op:
er zijn verschillende koppen. De venijnigste is Haat. Nee, laat het aan de
échte drakenjagers over want het draait hier niet langer om het redden van een simpele
prinses. Het gaat om lieve vrijheid voor ons allemaal. Geluk voor wie de taal
van liefde praat. Dicht bij ons. Maar ook van pool tot evenaar.
(verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 25/03/16)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten