maandag 28 november 2011

Ooit (6)

Ooit zong ik in zorgeloos met groene polo in een koor. Daar schaam ik me niet voor. We zongen ook missen, maar om eerlijk te zijn zaten we dan stiekem collectief te tellen of de pastoor weer 'geilige gulpen' uit z'n mond liet stromen. In een provincie als de onze was dat namelijk meestal het geval.

Op een dag kondigde onze dirigent aan dat we gingen zingen in de gevangenis van Ieper. Natuurlijk leek ons dat een spannende ervaring. Daarenboven leek het ons ook heel nobel om te doen. Met een bus vol jong en vooral vrouwelijk enthousiasme reden we er heen. Op de bus werd ons verteld dat er daar geen zware gevallen gevangen zaten. Dus we voelden ons opgelucht en warmden onze stemmen alvast op met allerlei vrolijke liedjes en mopjes.

Toen we voor de gevangenis stopten en ik mijn groene polo netjes trok, voelde ik toch een soort angst bij me naar binnensluipen. We moesten over een soort koertje lopen, terwijl er een paar mannen grove dingen naar ons riepen. Dat waren we in onze gemeente niet gewoon. Daarna werden we één voor één gescand en betast om er zeker van te zijn dat ons jeugdkoor geen wapens met zich mee had genomen.

We werden in een soort kamertje gestopt en kregen daar als ik me het goed herinner een drankje, terwijl een cipier ons wat uitleg verschafte. Hij vertelde dat er in de gevangenis onder andere ook verkrachters en moordenaars zaten, die wachtten op hun proces. Zijn toon was verdacht serieus dus we giechelden niet meer. Toen werden we de kapel in geloodst.

We stelden ons op en voelden ons collectief beverig. Ik stond ergens in het midden vooraan. Na de aalmoezenier betraden de gevangenen de kapel. Er zaten geen spijlen tussen ons in, zodat ik me letterlijk voor de leeuwen gegooid voelde. Ik zong die dag behoorlijk benepen en nerveus.

Na afloop zuchtten we en vertelden weer voorzichtig mopjes. Uiteindelijk voelde ik me wel stoer.

Intussen zijn we allen onze groene polo enorm ontgroeid. Ook dat heeft me nog nooit gespeten. Maar wisten wij veel. Hoe konden wij het ook weten? Dat die dirigent die ons toen in die wereld introduceerde, daar jaren later zelf moest wachten op een verdict. Een verdict dat misschien onuitgesproken een flinke gumstreep trok in onze onbekommerde jonge hoofden.

Dat ik hierdoor een stukje zorgeloze jeugd verschrompelen zag, dat spijt me meer dan ik ooit zal weten.

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (419): Geduld

Lentezon doet goed. Als ze er is tenminste. Vorige week liet ik zelfs even mijn blote benen uit. Al was dat natuurlijk veel te optimistisch....