Ooit (4)

Ooit liep ik helemaal alleen onbevreesd door de donkere steegjes van de nacht. Soms werd ik in die steegjes aangesproken. Mijn gezicht schijnt lief te zijn. Zeker als het licht van een straatlantaarn één mijner kaken aait. Nu gebeurde het dat ik op een keer aangesproken werd door een zwarte medemens. (Dat hij zwart is in dit geval van belang, vandaar dat ik zijn huidskleur specificeer.) Eerst schrok ik heel erg, want ik had hem niet gezien totdat hij voor me stond en lachte. Hij sprak me in het Engels aan, zodat ik me even een filmpersonage voelde. En inderdaad: het gesprek dat volgde, is er eentje om op een filmdoek te zien. (We zien een heel klein meisje. Eén straatlantaarn aait haar linkerkaak. Naast haar wandelt een zwarte medemens. Het meisje neemt kleine stapjes. Ze ziet er niet angstig uit.) HIJ: Hi! You're beautiful. ZIJ: Really? I bet you say that to all the girls. HIJ: Yes. I must admit I like girls. But you are really beatiful. ZIJ: Oh. HIJ: Please don't be afraid of me. ZIJ: I'm not afraid of you. HIJ: We have another colour, you know. ZIJ: I know. HIJ: But we have the same blood. ZIJ: Oh. De situatie die er op volgde, was dat HIJ met ZIJ mee liep. Hij vertelde dat hij haar graag als vriendin wilde. Dat ze zo lief was. En schattig. Meer wilde hij niet. Zei hij. "Just friends." Zij, in mijn persoon, naderde haar eindbestemming. En eerlijk gezegd had ze helemaal geen zin om haar adres kenbaar te maken aan de man. Ook niet om een voet tussen de voordeur te krijgen. Dus begon ze zich een beetje zorgen te maken. "Hoe raak ik hem kwijt," dacht ze. Opeens zei hij weer: "I must admit I like girls." Toen flapte ze het er uit: "Me too!" Zijn mond viel open. "I'm a lesbian!" zei ze. Hij verbleekte in het maanlicht. "Oh, you do it with girls?" vroeg hij geschrokken. "Yes!" zei ze. "You don't do it with boys?" "Oh, no!" zei ze met een vieze grimas op het lichtjes beschenen gezicht. En weg was hij. "But we have the same blood..." fluisterde ze hem nog na. Daarna werd deze filmster weer gewoon mezelf. Trots sloeg ik me op de schouder en zei: "Kom, en nu gaan wij iets drinken. Mannen begluren." Die nacht ging ik voor het eerst alleen op café. Dat hadden we wel verdiend.