Het was een heerlijke dag in mijn studententijd. Ik fietste in de zon op een fietspad naast tramsporen naar Ledeberg, waar ik toen woonde. Op mijn twee wielen bedacht ik dat er misschien wel liefde in de lucht hing. Waar ik dat vandaan haalde, zal ik nooit weten. Ik bedacht het meestal zonder reden. In elk geval: ik zong. In die jaren zong ik meer op mijn pedalen dan ik fietste...
Ik zong 'Fire' van The Pointer Sisters. Ik was alleen maar zong zelf voor drie. Op het moment dat ik zong: "When we kiss, ooh fire!" flitste er opeens - echt waar! - een gigantische vlam uit een trampaal. Ik schrok me een hoedje en durfde een volle minuut niet meer te zingen.
Volledig van de kaart, stapte ik in Ledeberg van mijn fietsje. Op tafel had mijn huisgenote een postpakket gezet. Ik maakte het open en vond in het pakket een boek van een jongen (waar ik stiekem verliefd op was) met daarin de mededeling dat ik het boek wel even mocht lenen. Omdat ik dacht dat ik die dag heerser was van vuur en vlam, bedacht ik dat het zijn hart was in die doos. Het mijne klopte toen in elk geval voor drie.
Glimmend tilde ik het uit de doos en alles in die stilte zong.
Maar zijn hart zweeg uiteindelijk oorverdovend luid.
En het boek kreeg ik niet eens uitgelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten