Zo kan het zijn dat je na een lange dag onder een open dak naar huis rijdt. Boven je hoofd de wolken met daarin datgene wat je mist. Een vader soms. Bijvoorbeeld. Ik zeg maar iets. Dat je dan eenmaal thuis besluit een tak van zijn lievelingsboom te snijden en daarmee naar het kerkhof fietst.
Eenmaal daar de zon als rode verf over de bomen in de verte zien glijden. En wat het allemaal nog mooier maakt: dat je na het afdekken van de tak twee duiven tegelijk ziet opstijgen. Naast elkaar. Hun vlucht klinkt alsof ze gewend zijn aan het vleugel-vleugel-vliegen. Dat je dan huilt, dat is de schande niet. Omdat er verder niemand is, bedenk je of je een lied durft zingen. Hij moest vaak lachen om je zingen. Je zong al jaren niet, lijkt het. En bij het voorzichtig hummen, de zon een duik zien maken. Zo een mooie die je zelden ziet.
Dan besluiten om je fiets te nemen en langs de bomenrij te fietsen met het water aan je voeten. De hemel valt op je schouders als een warm deken. Niemand anders op dit prachtig schilderijtje zien. En dat je steeds wat luider zingt. Je voelt de eerste regendruppels niet. Eenmaal boven: de lofklank van een stille trompet.
Adem halen en bedenken: wat hou ik van die oude vriend!
1 opmerking:
Sprakeloos mooi!
Een reactie posten