Je begint met je handen.
Vingers zonder een doel.
Daarna je armen.
Die omvatten slechts lucht.
Dan die schouders.
Waar leunen die op?
En zelfs dat zal verdwijnen.
Een hart dat slechts bonkt
dat het te laat is.
De buik die al voelt vreten.
Een bekken dat wel wou slaan.
Dijen die trillen.
Knieën die week zijn vandaag.
Vanzelf schoppen de schenen naar binnen.
Enkel en enkel.
Die voeten te stevig.
Geen teen om te staan.
Tenslotte de oren die niet wilden horen.
Het haar dat niet schoof.
Het eeuwig en altijd dat denken.
De neus die vaag rook.
Als voorlaatste de ogen die keken.
De lippen tot slot.
Zo vreet je jezelf
(dat het je spijt
dat het je spijt)
op.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (422): Safari
Zaterdag ging ik op bezoek bij een vriend in Gent. Daarvoor moet ik de vervangbus tussen Menen en Kortrijk gebruiken. Die bleek goed gevuld ...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt we...
1 opmerking:
mooi!
Een reactie posten