Je begint met je handen.
Vingers zonder een doel.
Daarna je armen.
Die omvatten slechts lucht.
Dan die schouders.
Waar leunen die op?
En zelfs dat zal verdwijnen.
Een hart dat slechts bonkt
dat het te laat is.
De buik die al voelt vreten.
Een bekken dat wel wou slaan.
Dijen die trillen.
Knieën die week zijn vandaag.
Vanzelf schoppen de schenen naar binnen.
Enkel en enkel.
Die voeten te stevig.
Geen teen om te staan.
Tenslotte de oren die niet wilden horen.
Het haar dat niet schoof.
Het eeuwig en altijd dat denken.
De neus die vaag rook.
Als voorlaatste de ogen die keken.
De lippen tot slot.
Zo vreet je jezelf
(dat het je spijt
dat het je spijt)
op.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
EXTRA: Meteoren
Toen ik gisteren ineens besefte dat er talloze vallende sterren in de lucht klaar zaten om zich op de aarde te storten, verzond ik enkele vr...
-
Nu het bekend is, dat ik uit te nodigen ben om te komen meedraaien op de werkvloer, krijg ik natuurlijk aanvragen. Wat de bedoeling is. Zo n... -
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
-
Waar waren jullie? Lagen jullie in bed? Zaten jullie ergens vrolijk te ontbijten? Ruimden jullie de sporen op van een of ander nijdig feestj...
1 opmerking:
mooi!
Een reactie posten