(Dit bericht is gericht aan wie het vindt.
Wie het vindt mag niet teveel verwachten.)
Er was een vogel. Hij is gevlogen.
Hij zat er wel maar wist het niet.
Verdween omdat ze hem er zelf uit liet.
Jammer. Niet erg. Geen ramp.
En zeker niet het einde van de wereld.
Er was een strand. Het is gebleven.
Het lag er zo rustig onbedachtzaam bij.
Net zoals ze zelf de hele tijd wou zijn.
Adem in. Adem uit. Adem in en uit.
En dat ze niet alleen, was een tweede.
Maar niet hij. Hem niet.
Zij en ik die uit haar steeg.
Dansen doen we beide.
Golf voor golf en als de zee.
'Take this waltz, take this waltz
Take its broken waist in your hand!'
En als je wil, kom er dan bij.
We dansen je eb. We dansen je vloed.
Niemand die zo gek getijden nadoet.
'Take this waltz, take this waltz
With its I'll never forget you.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (480): Graniet
Er is niet veel nodig om je het gevoel te herinneren dat je kreeg toen je voor de eerste keer tegen de muur liep. Of dat deksel dat je op je...
-
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
-
Waar waren jullie? Lagen jullie in bed? Zaten jullie ergens vrolijk te ontbijten? Ruimden jullie de sporen op van een of ander nijdig feestj...
-
Het woord ‘eenzaamheid’ is afgelopen dagen nog nooit zoveel uitgesproken. Blijkbaar voelt de helft van de Vlamingen zich soms eenzaam. De ‘s...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten